De lente klopt aan in volle glorie. Overal schiet de bloesem uit haar knop, de geurende meidoorn kust in het voorbijgaan je neus en ons wildplukkende medemens kan zijn vreugde niet op tussen de weelderige brandnetel (soep), paardenbloem (thee) of munt (garnering). Moeder Aarde bedient ons gul en overvloedig.

Ik zou willen schrijven over de erotiek van de lente die in al die kleur en geur te vinden is en over de sappigheid van de maand mei die zelfs de meest verlegen vogels tot zingen verleidt... Maar liever schrijf ik woorden die dicht bij mij zijn, zodat jij mag voelen wat dicht bij jou is.

Deze mei is het donker dichtbij mij. Ik bevind me in een fase van transformatie waar ik de uitkomst niet van ken. Van rups tot vlinder? Van as tot feniks? Het zijn gedachten waar ik me maar al te graag aan vasthoud maar in feite weet ik het niet en kan ik het niet weten. Het meest intieme wat ik nu kan doen is mezelf met zachte hand in de onbekende ruimte van het niet-weten laten zakken. Een kleine dood te sterven. En al wat ik dacht te weten als drijvende lagen kleding in het steeds weer veranderende water uit te trekken, ze op te laten tillen en mee te laten voeren door de stroom.

Het leven vraagt ons keer op keer te buigen. Te buigen voor de eeuwige flux en vloeibaarheid van dat wat geboren wordt en sterft. Te buigen, niet voor jouw wil maar voor de wil van het leven door jou heen. Buigen voor plezier gaat de meeste van ons nog wel goed af, buigen voor diepe levensvreugde wordt al iets lastiger, buigen voor het diepste donker… oei, daar wagen we ons liever niet aan. Ik ook niet.

Maar dat diepste donker komt meestal niet op afspraak om de hoek kijken. Het is er ineens. En dan kan je kiezen: springen of verdoven. Hart open of hart dicht. Blijven… of gaan? Ik denk aan de woorden van wat misschien wel mijn meest favoriete tekst aller tijden is, ‘De Liefde’ van Khalil Gibran. Een fragment:

‘... Als je in je angst slechts liefdes vrede en liefdes vreugde zoekt, dan is het beter dat je je naaktheid bedekt en je terugtrekt van liefdes dorsvloer, terug in de zoutloze wereld waar je zult lachen, maar nooit uit volle borst. En huilen, maar nooit al je tranen. [..] En denk niet dat je de loop van de Liefde kunt bepalen, want de Liefde bepaalt, zo zij je waardig acht, jouw loop.’

Blijven vraagt moed. Veel moed. En ook na het donker komt, als de dag na de nacht, bij de wetten van natuur weer licht. Of zoals Mathias (tevens teamlid) het zo wonderschoon verwoordt: 'Het pikzwarte zal onvermijdelijk schoorvoetend terrein prijs zal geven aan gouden stralen die je warm omhelzen en de wereld door hun zachte aanraking als nooit tevoren doen ontvlammen.'

Poëzie eerste klas, right?

Ik schrijf deze woorden niet om je uit te nodigen in het donker, maar om je uit te nodige precíes daar te zijn waar je bent in alles wat er is: Het donker, het licht en duizend (zo veel meer dan vijftig) tinten grijs.

Intimiteit gaat over blijven, de moed hebben om te blijven, in vreugde, vertwijfeling, pijn, openheid, verwondering, verveling, stagnatie, verrukking, op het scherpst van de snede… Daar opent zich de poort naar jouw vrije levensstroom. Onvoorstelbaar kleurrijk. 

Veel liefs,
Chris

Hoe zou het voelen om…
… Je over te geven aan de stroom van leven én de stilte van sterven?
… De lagen die je opgetrokken hebt om je hart stuk voor stuk af te leggen?
… Bevangenheid te transformeren naar vrijheid? 

In deze herfstretraite, ‘Letting Go Deeper’, onderzoeken we de paradox van het loslaten: pas wanneer je de dood in de ogen durft te kijken ben je vrij om voluit te leven.

'Letting Go Deeper’ was voor mij een bijzondere louterende en intense ervaring. Chris en haar team hebben dit proces met heel veel deskundigheid, inzet en creativiteit vormgegeven en begeleid. Ik heb mij geen moment verloren of onveilig gevoeld. Daar waar nodig werd ik overeind gehouden en gesteund. De locatie was geweldig en er werd met liefde voor de maaltijden gezorgd. Alles klopte.
Niet in de laatste plaats vanwege Chris zelf, aanwezig en ongrijpbaar. Streng en zacht. Het verrukkelijkste enigma. Dankjewel!' - Jules (67)

Hoe zou het zijn om...
… De lagen af te leggen die je niet meer dienen?
… Moedwillig in het hete vuur van transformatie te stappen en het onbekende te omarmen?
… De ondraaglijke lichtheid van het bestaan in al zijn kleuren door je heen te laten stromen?

Deze zesdaagse tantrische retraite is voor jou als je klaar bent voor eerlijkheid, helderheid, verbinding en viering!

“Deze retraite nodigde me uit in mijn kracht. Geen verstoppertje meer, geen consessies. Het was alsof ik opnieuw geboorte gaf aan mezelf.”
— Emma (32)

De 'Rite of Passage' Winterretraite (29/12/22-3/1/23)

Hoe zou het zijn om...
… De lagen af te leggen die je niet meer dienen?
… Moedwillig in het hete vuur van transformatie te stappen en het onbekende te omarmen?
… De ondraaglijke lichtheid van het bestaan in al zijn kleuren door je heen te laten stromen?
Deze zesdaagse tantrische retraite is voor jou als je klaar bent voor eerlijkheid, helderheid, verbinding en viering.

“Deze retraite nodigde me uit in mijn kracht. Geen verstoppertje meer, geen consessies. Het was alsof ik opnieuw geboorte gaf aan mezelf.”
— Emma (32)

‘Wild & Wise was een diepe, emotionele en prachtige reis waarin ik mezelf en mijn sexualiteit op een liefdevolle, tedere en veilige manier kon ontmoeten.’ - Loes (30)

→ Een ontdekkingstocht in het landschap van jouw lichaam en energie!
→ 4 modules in 2 maanden! (Maar je kan er ook 2 jaar over doen)
→ Jouw tijd, jouw tempo
→ Online begeleiding
→ Live Q&A & connection evenings (ieder seizoen!)

‘Wild and Wise heeft mij weer plezier in mijn lichaam gegeven en ik ben mij veel bewuster geworden van mijn sexualiteit!’ - Pauline (58)

‘[..]“Keep on focusing on your heart” he tells me “send it there, let it expand there”. The energetic body that seems to wrap itself around my physical one curls and twists and strokes my every inch. His hands work me like a potter his clay, with preciseness and utter care whilst I lay still, very still. This is thrilling, deliciously thrilling. More than once I laugh out loud, I fill the room with laughter that pours from my heart, followed by tears. I let them pour too, I let it happen, I let… Drifting in and out of consciousness I surrender to the waves. This is far out. [..] I am surrendering into unknown worlds. I keep clarity of mind but simultaneously I am fully overwhelmed, electrified. I no longer know where my body ends and his begins. Every touch comes with fireworks. Frequently a little devilish voice inside me wonders if he drugged me. How else can this lovemaking take place on such an overwhelming peak for six (!) hours in a row?’

Ik glimlach wanneer ik deze woorden lees, woorden die ik zelf ruim zeven jaar geleden opschreef in mijn dagboek en later gepubliceerd werden op Elephant Journal in een artikel over heilige s e k s u a l i t e i t dat door bijna 13K aan mensen gelezen werd.

Het is februari 2015, we zijn in Mexico, het is bloedjeheet en ik heb mijn eerste (bewuste) transcentale ervaring gehad tijdens het vrijen met mijn nieuwe vlam (waar ik vervolgens nog jaren mee samen bleef). Schoorvoetend vraag ik hem een dag later of het 'voor hem ook zo bijzonder was geweest?' en of hij zeker wist dat hij niets in mijn drankje had gedaan. Hij lacht want ja, het was ook voor hem bijzonder geweest en nee, er zat niets in mijn spa-rood.

Vanaf dat moment neemt hij me mee aan de hand op een reis door het landschap van de klassieke tantra, doordrenkt van aanbidding en toewijding. Ja, ik leer over het uitstellen van orgasmes, het pure mannelijke gerepresenteerd door de godheid Shiva in zijn ogen te zien, in zijn handen te voelen, ademhalingstechnieken en specifieke mantra's. Ik leer over grote overgave, niet aan hem als persoon, maar aan de verbluffende levensenergie die door mijn systeem stroomt. Bovenal leer ik het vormloze in de vorm te zien, te voelen, te proeven, te ruiken, te her- en erkennen.

Ik leer over de kracht van tantrisch ritueel. En nu, jaren later, houd ik nog steeds van deze man, terwijl hij een kindje verwacht met zijn lief en ik hier in Nederland mijn grond vind in de liefde, in dit prachtige werk, in spiritualiteit, in de modder en de heerlijkheid van mens-zijn zelf. Hoewel onze levens niet meer vervlochten zijn (verre van) en deze (klassieke, vormelijke) stijl van tantra mijn werk wel beinvloed maar niet langer kenmerkt, zal ik hem altijd danken voor de reis waarop hij me mee aan de hand nam.

Wat is tantrisch ritueel en waar wijst het naar?

Stel je een kamer voor vol kaarslicht, er staat zachte muziek op die je nauwelijks waarneemt maar wel doet ontspannen, het ruikt er lekker en je voelt je veilig. Je lief is met je, samen duiken jullie in een ruimte die dienend is aan het stromen van de levensenergie in al haar facetten. Dat kan werkelijk alle vormen denkbaar aannemen, het vraagt dus ook moed om je dusdanig aan het onbekende over te geven.

Een tantrisch ritueel draagt vaak verschillende stappen in zich in een specifieke omstandigheid, echter zijn die stappen niet te verwarren voor het bewustzijn waar ze naar wijzen.

Een tantrisch ritueel is in feite als iedere meditatie: een vorm die de geest uitnodigt te verstillen waardoor er ruimte ontstaat voor het bewustzijn en (verfijnde) energieën om aan het licht te komen. En net als bij iedere meditatie is er geen 'formule voor succes', het enige wat je kan doen is de omstandigheden scheppen en je vervolgens aan de reis - zo goed en kwaad je kan - overgeven.

Uiteindelijk ligt het goud niet besloten in de transfiguratie (een beoefening waarin je je partner als het Goddelijke herkent en erkent), noch in de sublimatie (het verruimen van je energetische lichaam), maar in het vermogen je over te geven aan de volheid van dit ene moment. Ieder moment weer. Aan de dans van bewustzijn en energie die door de fysieke verstrengeling van vlees en zweet, of diepe stilte, heen trilt.

In deze beoefening kan je waarnemen dat de ervaring enerzijds hoogstpersoonlijk (want; intiemer wordt het niet) en anderzijds hoogst onpersoonlijk is. Het gaat immers niet meer over jou en je specifieke partner in dat moment, maar over de levensenergie, de Shakti, die door jullie heen stroomt.

Hoe maak je zelf een tantrisch ritueel? Vier ingediënten die onmisbaar zijn in een tantrisch ritueel, waar je zelf mee op onderzoek kan gaan!

1 → Een heilige ruimte: Steek aandacht in de ruimte waardoor deze heerlijk aanvoelt, schoon en lekker ruikt, warm genoeg is en uitnodigend om te ontspannen. Een van jullie kan dit doen om de ander te verrassen, al is het ook een mooie gezamenlijke voorbereiding.

2 → 'Wordt' de ogen en handen van God: Klinkt vaag? Neem een moment om tegenover elkaar te komen zitten en bewust alle lagen die je denkt te kennen van de ander en jezelf af te laten vallen. De dingen die je niet leuk vindt aan de ander, de dingen die je wel leuk vindt, laat het allemaal los tot je - door de ogen van je partner heen - kijkt in en door de ogen van een groter bewustzijn. Sta eventueel ongemak helemaal toe bij deze stap! Ik beloof je: oefening baart kunst.

3 → Adem, beweging, klank: De drie grootste geleiders van jouw energie! Adem diep, beweeg je lichaam, maak klank en laat je expressie de energie over heel je lichaam spreiden. Ook hier zijn geduld, enthousiasme en het omarmen van eventueel ongemak heel behulpzaam.

4 → Vertragen: Als je langzamer gaat dan je gewend bent blijf je sneller weg van de gebaande paden die jullie samen al kennen en leer je je lichaam een nieuwe gevoeligheid en sensitiviteit. Dat kan wat onwennig voelen, maar loont zich enorm!

En hoewel bovenstaande elementen i.m.o. onmisbaar zijn, is je houding het belangrijkste ingrediënt, kan je deze ruimte scheppen en betreden met nieuwsgierigheid en toewijding. Kan je heel je hart geven aan de beoefening zonder dat je weet wat er gaat gebeuren? Kan je open zijn naar deze ervaring en je verwachtingen steeds weer vrij geven?

Ik ben heel benieuwd als je hiermee aan de slag gaat wat je tegen komt. Wil je er over delen? Wat voel je als je dit leest? Enthousiasme? Weerstand? Is het een ver-van-je-bed-show of komt er juist iets thuis?

Veel plezier met deze ontdekkingsreis!

Tantrisch Ritueel is een van de elementen die we onderzoeken we in de tantra koppel jaartraining 'Heelal'. A.s. september beginnen we met een nieuwe groep. Gaan jij en je partner mee?

✔️ Verlang je ernaar jezelf en elkaar op diepere lagen te ontmoeten?
✔️ Om samen nieuwe (duurzame) terreinen van eerlijkheid en openheid te betreden?
✔️ Om tools te krijgen die je relatie iedere dag (ook als je al 10+ jaar samen bent) naar een grotere intimiteit, openheid en verbinding kunnen brengen?
✔️ Zijn jullie nieuwsgierig naar de wereld van tantra en naar de spiritualiteit in seksualiteit?

→ Tik je op deze vragen een 'hell yes', of een voorzichtige 'ja' aan? Dan zijn jullie van harte uitgenodigd!

Wat zeggen anderen?

'Ik wens iedereen het plezier, de ruimte en ervaring toe die ik tijdens deze retraites heb ervaren. Voor mij was het goud waard om nog meer in contact met mijzelf en in contact met mijn partner te komen. Om haar echt te zien en om écht gezien te worden is zo waardevol. Dankjewel! Felix (33)

'Heelal was een wonderlijk reis; als in het diepe geworpen worden met een zachte landing en dan weer omhoog bouncen en de wereld onder je zien. Ik heb mezelf en mijn partner op diepere lagen leren accepteren en ook nieuwe dieptes leren kennen in ons samenzijn. Dankjulliewel !' Nisha Tara (42)

'Heerlijk hoe wij in stukjes van het ‘Heelal’ van onze liefde hebben rondgedarteld, gespeeld en ontdekt. De toegewijde en gevoelige reisgidsen maakten de veilige omgeving waarin we elkaar diep hebben aangekeken. Met een lach en een traan tot gevolg. Dank jullie!' Marc (52)

‘Ken je dat gevoel?’ schrijft ze. ‘Dat gevoel dat je de essentie hebt aangeraakt, dat je even wist waar het allemaal om te doen was en dat je een dag later de heimwee naar dat thuis-zijn ervaart?’ Ze vergelijkt het met het uitlezen van een waanzinnig boek of de leegte na een film die je helemaal meeneemt. Ken je dat gevoel?

Deze vrouw heeft afgelopen weekend, samen met 19 andere vrouwen, het ‘Your Yoni Journey’ traject van 3-maanden afgerond. Wat een reis. Wat een schoonheid. Wat een thuiskomen. Ik zinder en glunder er nog in iedere cel van na.

‘En nu ga ik het echt vasthouden!’

Bovenstaande woorden zijn een uitspraak die altijd wel een paar keer terugkomt in de laatste deelcirkel van een traject, een retraite, een festival... Tja. Ik zou je in de waan kunnen laten. Ik zou maar wat graag van de daken roepen: ‘Deze retraite geeft je voor de eeuwigheid een diepgeworteld gevoel van toebehoren en levenslust!’ Oh, wat zou ik dat graag beloven… Als het waar was.

Maar het is niet waar. Je kán het niet vasthouden. Je gaat het weer kwijtraken, loslaten, ja, ook dit keer. Het gaat voelen alsof je bij je diepste kern bent aangekomen en vanuit die plek is het vrijwel onvoorstelbaar dat de dagelijkse sleur je weer een andere staat van zijn toebedeeld. Maar dat doet ze. En het mooie is, dat hoort er helemaal bij.

Het gaat er niet om dat we het ‘nu echt gaan vasthouden’, het gaat erom dat de route tussen slaap en waak steeds korter wordt. Dat je meer afstand schept tussen jou en dat waar je mee versmolten bent. Dat je steeds sneller herkent en erkent wat er gebeurd en door die h-erkenning iets anders kan kiezen. De vrijheid zit ‘m niet in de eeuwige gelukzaligheid, de vrijheid zit ‘m in de keus en in jouw vermogen om steeds weer het pad van openheid te kiezen.

‘Openheid discrimineert niet’

Dit zei mijn partner in het begin van onze relatie toen de liefde en de angst beide groter dan ooit tevoren leken. En zo is het. Openheid discrimineert niet. De weg naar openheid brengt ons in contact met de grootst mogelijke vreugde, maar ineens gaan er ook deurtjes open naar grote pijn, boosheid, verdriet… En door steeds weer die route af te leggen leren we dat het leven daar, in de gevoeligheid, zoveel kleurrijker en smaakvoller is dan in de afgescheidenheid, óók in de hoekjes waar je liever niet kijkt.

Daarom maken we steeds weer die beweging terug naar openheid. Niet om in een permanente staat van orgasme te verblijven (al klinkt dat verrukkelijk en - eerlijk is eerlijk - ook een beetje vermoeiend…) maar om wakker te zijn, levend, in ons eigen leven.

He-le-maal jij

Hoe zou het zijn om met mildheid te kijken naar de beschermingslagen die je tussen jezelf en die staat van openheid in zet?
Hoe zou het zijn om ze te laten vallen? Wat als jij, he-le-maal jou mag zijn? In al je heerlijkheid, je grilligheid, je onzekerheid, je grootheidswaan, je stagnatie, je passie, je talent, je woede, je sensualiteit, je seksualiteit, je liefde?

Durf je je werkelijk te verbinden met je ervaring van dit moment?
Wat leeft er nu? Hoe voelt dat? Hoe klinkt dat? Hoe danst dat?
Thuiskomen. Niet in een droomwereld, maar in jezelf, nu.
Nieuwsgierig? Er komt heel veel moois aan!

Met twee fantastische projecten in de spotlight!
Je bent van harte welkom.

Liefs,
Chris

De ‘Intimacy with Life’ zomerretraite!

‘Transformatief, voedend, verrassend, intens, openend en prachtig menselijk. Het overtrof al mijn verwachtingen en nog veel meer dan dat.’ - Johan (35)

→ Hoe voelt het om helemaal vanuit jouw essentie te stralen?
→ Een deep dive in het landschap van tantra!
→ Een onderzoek in en viering van jouw levensenergie… zomer!
→ Ga je mee?

’Een levensveranderende ervaring! Ik ervoer zo veel vrede, liefde en openheid. Ik voel een diep respect voor het leven en alles wat binnenin en om me heen gebeurd. Deze retraite was razend intens en paradoxaal rustgevend tegelijkertijd. Dankjewel!’ - Sarah (45)

‘Wild & Wise was een diepe, emotionele en prachtige reis waarin ik mezelf en mijn sexualiteit op een liefdevolle, tedere en veilige manier kon ontmoeten.’ - Loes (30)

→ Een ontdekkingstocht in het landschap van jouw lichaam en energie!
→ 4 modules in 2 maanden! (Maar je kan er ook 2 jaar over doen)
→ Jouw tijd, jouw tempo
→ Online begeleiding
→ Live Q&A & connection evenings (ieder seizoen!)

Let op! T/M MAANDAG hebben we een launch-feestje en betaal je geen €361,79 maar €240,79 voor de hele cursus!! Dat is maarliefst €121,- korting! Geef het jezelf of je lief, zus, collega, moeder, vriendin cadeau.

‘Wild and Wise heeft mij weer plezier in mijn lichaam gegeven en ik ben mij veel bewuster geworden van mijn sexualiteit!’ - Pauline (58)

Polariteit. Het is een hip woord. Maar wat bedoelen we er eigenlijk mee?
Ik had als kind zo’n houten treinbaan set met wagonnetjes die zich door magneetjes met elkaar verbonden. Door plus en min samen te brengen kon je een eindeloos lange trein vormen die door aantrekkingskracht aan elkaar gekoppeld bleef. Door min en min samen te brengen gebeurde er niets, door plus en plus samen te brengen kon je een ander wagonnetje middels onzichtbare krachten doen afstoten.

Zo is het ook in onze seksualiteit; er is weinig aantrekkingskracht wanneer beide partners in dezelfde pool vertoeven. De boel slaat dood of brandt heel snel op. Wanneer we elkaar juist wel als woest aantrekkelijk beschouwen heeft dat vaak te maken met hoe de energetische lichamen van plus en min met elkaar communiceren. Wanneer we de plus en minpool samenbrengen ontstaat er elektriciteit, energie. En hoe sterker te polen geladen zijn, des te groter het energetisch veld dat vrijkomt bij ontmoeting.

Glad ijs -

Polariteit wordt veel geplakt aan mannelijkheid of vrouwelijkheid, terwijl het in feite gaat over aantrekkingskracht tussen uitersten. Wat als dat er niet op één bepaalde manier uit hoeft te zien? Je hebt vast weleens een uitspraak gehoord die lijkt op, ‘om een echte man/vrouw te zijn moet je… [fill in the blank]’.

Verder worden we omver geblazen door social media beelden die lijken te prediken dat vrouwen pas in hun vrouwelijkheid staan wanneer ze in een niemandallig jurkje drijven op de zee van Bali en mannen pas in hun mannelijkheid staan wanneer ze ‘aanwezig en non-reactief’ blijven in zelfs de meest extreme omstandigheden. Vergeef me mijn generaliserende beeldspraak, ik gebruik om te wijzen naar dat het uiterlijke jasje is veranderd sinds de jaren 60, maar het dogma - m.a.w. ‘zo moet het’ - niet. Om Michaela Boehm te quoten: 'We're back in the 60s with a pseudo-spiritual scent of palo-santo justifying our misbehaviour'.

Wat religie onderscheid van spiritualiteit is dat het eerste gebaseerd is op geloof en het tweede op ervaring. Een kant en klaar antwoord op ‘wat is mannelijkheid/vrouwelijkheid’ bestaat dus niet. Wat is het voor jou?

Photo by Dainis Graveris

‘Oef. Hier zit ik dan. In mijn geliefde yurt ‘Hafiz’, in een weiland wat ik de afgelopen vier jaar ‘thuis’ heb mogen noemen. Om me heen staan dozen, kisten en gevulde rieten manden. Verhuizen is typisch zo’n aangelegenheid die me laat zien dat er altijd eerst meer chaos is alvorens rust en ruimte zich aandienen.

Het is de laatste dag van juni, de wereld gaat stukje bij beetje, vaccinatie bij vaccinatie, protest bij protest, weer open. De zomer beweegt naar een piek toe, het weer is broeierig en stormachtig, mensen gedragen zich uitbundig en een tikkie roekeloos. Alles behoort tot het komen en gaan der seizoenen.’

Met bovenstaande woorden begon ik twee weken geleden dit schrijven. Niet lang hierna vlogen de besmettingen weer de lucht in, speelt de politiek wederom paniekvoetbal en viel ik zelf in een overweldigende achtbaan der emoties.

Met m’n billen bloot -
Door de verhuizing rezen in mij kinderangsten naar boven van ongekende grootte. Op de ‘push/pull’ munt van hechting ben ik altijd een duwer geweest. Degene die vertrok. Degene die het vliegtuig nam. Degene die geen ruimte voelde. Het verlangen tot versmelting wat ik in de ander waarnam kende ik met korte vlagen maar veelal voelde ik me ervan vervreemd.

Tot afgelopen maand -
... in deze tijd van transitie waarin ik mijn voet uit de nooduitgang trek en in een huis plaats met mijn geliefde aan mijn zij.
... daar waar het ‘ja’ zeggen me met vlagen dermate bevreesd dat ik niet meer helder zie.
... wanneer ik niet anders kan dan buigen, steeds weer buigen, dieper buigen en blijf buigen voor de menselijkheid van dit aardse bestaan en al haar spiegels. Spiegels die, wanneer we ons eigen aangezicht durven te aanschouwen, ons uitnodigen tot een steeds vollediger ontwaken in het menszijn.

Het maakt me nederig. Hoewel ik de kleuren die zich aandienen niet gemakkelijk vind (niet leuk, niet mooi noch aantrekkelijk), voel ik dat het tijd is voor deze delen om tevoorschijn te komen. Want tja… Enkel dat wat in het licht der bewustzijn mag komen draagt de potentie tot transformatie. Ik moet dus met m’n billen bloot.

Het pad der inclusie -
Dit ‘in het licht zetten’ is een groot gedeelte van het pad van tantra, van ‘ja’, van inclusie. Het is een pad van vliegen en vallen, van vinden en verliezen, en het is een traag pad.

Adem voor adem. Adem je nog?
Stap voor stap. Voel je je voeten?

Een fragment uit het boek waar ik dagelijks in schrijf:
‘En dan zitten we tegenover elkaar buiten in de zon, klem als sardientjes in een blik. Ik zie een frons op haar voorhoofd die plots maakt dat ik de hele situatie niet meer serieus kan nemen. Ik probeer mijn lach te onderdrukken in een ijle poging mijn slachtofferschap te behouden maar het is tevergeefs. Ik lach, zij lacht, ons lachen brengt tranen van opluchting en de bril van projectie valt in het gras.’

De vraag is niet, ‘wat gaat hier mis?’
De vraag is, ‘kan ik blijven?’

Niets is zo veranderlijk als het eb en vloed van het menselijk gemoed. Er worden voortdurend dingen afgerond en dingen geboren; mensen, projecten, relaties, weersomstandigheden…

Naaktheid was normaal in mijn gezin.
Net als piemels, borsten en vagina’s. Intimiteit en sexualiteit werd niet op een voetstuk gezet, maar ook geenszins verborgen. Zoals je het poetsen van je tanden niet verbergt, of het koken van aardappels. Het was ‘gewoon’ onderdeel van het leven.

Ik herinner me dat mijn ouders vreeën achter een wit kamerscherm in de huiskamer (waar ook hun bed stond). Ik herinner me dat ik speelde met de borsten van mijn stiefmoeder, die dan met een knipoog zei; ‘als je later net zulke grote borsten hebt als ik, speel ik met die van jou, ja?’ Dat gebeurde nooit.

Je zou kunnen zeggen dat ik erg vrij ben opgevoed, je zou kunnen zeggen dat ik daar geluk mee heb gehad, en in veel opzichten heb ik dat ook. Maar ook ik ontkwam niet aan de grillen der media en maatschappij en werd, ondanks mijn vrije opvoeding, erg onzeker over mijn veranderende lichaam in de pubertijd. In het bijzonder mijn veranderende yoni (het woord wat bij mij thuis altijd al voor ‘vagina’ gebruikt werd).
Ik was ervan overtuigd dat mijn binnenste schaamlippen abnormaal lang waren, mijn clitoris te groot en de binnenkant van mijn yoni ‘mislukt’, als een oneffen berglandschap. Er was schaamte en onzekerheid.

Ik werd ontmaagd door een vriendje dat stapelgek op me was, maar om lekker te ruiken waste ik me ‘van onderen’ met Lactacyd voordat we vreeën en liet ik hem mij veel te snel penetreren. Ik wist het niet. Hij ook niet. Het was niemands schuld dat dat gebeurde, we waren jong en hadden simpelweg beide niet geleerd werkelijk om naar ons eigen of elkaars lichaam te luisteren.

Ik gebruikte vaginale zeep, glijmiddel met glycerine, en natuurlijk ook ‘de pil’ (die ik al vanaf mijn 15e slikte - niet omdat ik toen seksueel actief was maar om mijn menstruatie te reguleren, ‘handig op vakantie’ enzo...). Pas veel later, toen ik leerde welk effect deze producten hadden op mijn fysieke en mentale gestel, hield ik er heel rap mee op.

Mijn eerste relatie eindigde en jarenlang had ik een overwegend neutrale relatie tot mijn yoni en mijn seksualiteit. Ik was totaal opgezogen in mijn passie voor en studie in theater en dans. Los van enkele scharrels of kortstondige geliefden was mijn focus elders, ik was totaal onbewust van de grote potentie die in mijn eigen lichaam verscholen lag.

Dat bewustzijn diende zich pas aan toen ik het ellebogenwerk in mijn carrière als performer moe was, mijn spullen pakte, en het vliegtuig nam naar een spirituele community aan de westkust van Mexico. Hier ontmoette ik een man die de nodige stappen op het pad van tantrische seksualiteit gezet had en hij nam mij aan de hand naar een wereld die enerzijds van een andere planeet leek te zijn en me anderzijds liet thuiskomen als nooit tevoren. Ik was totaal verbluft.

Het was voor mij even slikken, want ondanks mijn onzekerheid in mijn pubertijd, had ik mezelf altijd al als zowel bekwaam als vrij beschouwd in mijn beleving van seksualiteit, maar jeetje… de eerste keer dat ik met deze man vree wist ik niet meer waar ik het zoeken moest.

Ik huilde, ik lachte, ik bewoog me als een slang in zijn armen, ik lag doodstil, en bij momenten dacht ik dat hij me gedrogeerd had, hoe kon ik anders voelen wat ik voelde? Ik voelde het leven zelf door me heen stromen zoals ik haar nog nooit had voelen stromen en was totaal overweldigd.

Door deze ervaring ontwaakte er een ongekende nieuwsgierigheid in me en ik beet me vast in het land van tantra en tantrische seksualiteit. De man bleek mij niet gedrogeerd te hebben, werd mijn partner gedurende de jaren die volgde, en een periode van puur vreugdevol onderzoek ontvouwde zich. Vanaf dat moment ging mijn reis, die al lang als een zaadje in mijn bewustzijn gepland was, in vogelvlucht. De reis naar binnen, in de heiligheid van mijn lichaam en energie, de reis naar buiten, in contact met mijn partner, de reis die me ervaringen deed opdoen die ik nooit zelfs maar had durven dromen.

Ja, feit dat ik die jaren een partner had die van tantra veel kaas had gegeten (of liever guacamole), was heel behulpzaam. Maar ik was het zelf die deze transformatie teweeg bracht, niemand anders. Het was mijn nieuwsgierigheid, mijn bereidheid, mijn openheid en mijn honger naar waarheid die me deed afdalen in mijn vrouwelijkheid, mijn sensualiteit en seksualiteit, mijn lichaam en de rauwe levensenergie die door me heen bewoog. Dit alles schiep de omstandigheid die me toestond mezelf te ontmoeten in extase, in Goddelijkheid, in de kern van het Leven zelf.

De yoni van de vrouw wordt van oudsher al gezien als de poort naar het Goddelijke, naar de kern van het Leven. ‘Yoni’ is Sanskriet voor ‘vagina’, maar omvat van origine heel het vrouwelijke geslachtsorgaan; de vagina, de baarmoeder, de eierstokken en ook de borsten. Zij is ook letterlijk de fysieke plek in het lichaam die leven ontvangt, leven creëert, en aan leven geboorte geeft. Wat een ongekende wijsheid! Hoe voelt het in je lichaam wanneer je dit gegeven tot je door laat dringen?

Maar, in tegenstelling tot haar verbluffende kracht, gebruiken we woorden als ‘kut’ om mee te schelden, of ‘pussy’ om zwakheid aan te geven. Ik zou wensen dat ‘kut’ gebruikt zou worden als het grootst mogelijke compliment wat iemand ooit kan ontvangen, want het is mijn ervaring dat ‘je kut’ of ‘je pussy’ in werkelijkheid een alomvattende, universele, diepte en kracht in haar draagt. Een kracht die vele malen verder reikt dan seks of het fysieke lichaam, maar wel daar begint. Een kracht waarnaar we hongeren, en een kracht die oh zo spannend is om te voelen, ons toe te eigenen en helemaal te belichamen…

Deze kracht is altijd aanwezig, iedere vrouw kent ‘flitsen’ van haar. En toch maakt ze zichzelf pas in vol ornaat kenbaar wanneer wij haar uitnodigen, wanneer wij een beroep op haar doen om onze innerlijke waarheid en vrijheid te cultiveren. Deze kracht verzet bergen. Elke vrouw die ooit geboorte heeft gegeven aan een kind van vlees en bloed kent deze kracht tot in haar botten.

En nu? Nu is het tijd.
Het is tijd om ons wereldbeeld te transformeren.
Het is aan jou, het is aan mij, het is aan ons.
Niemand anders gaat dit voor ons doen.
Dat is best wel behoorlijk spannend.
En oh, zo verheugend!

Als je tot hier gelezen hebt, dankjewel! En als je je geroepen voelt nodig ik je van harte uit om jouw reis met je lichaam, je seksualiteit, of een fragment ervan te delen in de comments. Waarom? Omdat het de eerste stap is om het gesprek te openen in alle eerlijkheid, in alle pracht en alle lulligheid, in alle trots en alle schaamte. Door dat wat nooit uitgesproken wordt te bespreken normaliseren we het onderwerp en herstellen we haar samen in haar oorspronkelijke kleur; oh zo natuurlijk en oh zo Goddelijk!

Ja, daar gaat mijn hart sneller van kloppen.
Viva la vulva!

Liefs,
Chris

PS. Graag nodig ik je uit voor 'Your Yoni Journey'!
Halverwege april trappen we een drie maanden 'deep dive' af. Met een intieme groep van max. 10 vrouwen reizen we de diepte in. Deze Journey bestaat uit 6 fasen die telkens met een fysieke bijeenkomst gestart zullen worden en zich vervolgens thuis verdiept middels beoefening, meditatie’s, sharing, inspiratie en informatie om die fase te ondersteunen. Dit traject is voor vrouwen die er klaar voor zijn om een nieuw paradigma in te stappen, die de roep voelen schreeuwen (of fluisteren) en die, met gezonde spanning, een 'FCK YES' voelen! Meer informatie vind je hier onder. (LET OP - Op dit moment is de tekst nog in het Engels omdat ‘Unveiling Intimacy’ in transitie is naar het Nederlands, maar beide groepen zullen in het Nederlands worden gegeven!)

Last Thursday, my partner got up in the morning feeling somewhat irritated. Irritated with the yurt in which I live, with the rain falling from the skies, with the cinnamon that seemed to be missing, you know, the human experience of overall crankiness. No biggie really. Yet, from one instant to another, surprising both her and myself, I reached my limits: ENOUGH!

The (pretty innocent) mood of my partner had triggered a deep conviction of being flawed, not being ‘good enough’, basically, of not having the right to exist. That conviction, when seen for what it is, goes hand in hand with fear. Great ravishing fear.

For me, on moments like this one, it feels like a heavy lid flies off a neatly hidden well in the shades of my consciousness and the depth of that well is dazzling, literally making me nauseous.

What happened next was that →
1. I became motionless, narrow, and foggy (freeze)
2. I tried to avoid my experience (flight)
3. I resented my partner (fight)
4. I remembered what actually helps me in situations like this one. Pfffeeeewwwww....

And that remembrance resulted in me dancing like a rag-doll, singing a loud ‘NO-oooooooo’ and ‘YE-eeeeees’ in the shower, letting the element of water help me release stagnant energies, and sitting down with my partner to share with her about my experience, fears, and desires from a place of (more) calmness and clarity.

After this whole episode, I felt present, compassionate (with myself and my partner), open and expansive. Feeling what there was to feel allowed for intimacy with the moment, and through that moment with my body, my heart, my energy, and spirit.

What we can’t feel we can’t heal →

Now, why am I sharing this event with you, *|FNAME|*, you might be wondering?

For me, the above-sketched situation is an illustration of moving through the experience. When triggered, as we all know if we’re honest, the last thing we want to do is feel what we’re feeling. It takes courage to stay present with our experience, especially when it’s an experience we’d rather not have. But if we don’t, the energy has the great talent to get stuck in our psyche, body, and energy and we become imprisoned by our refusal to feel.

A great part of the work we do within Unveiling Intimacy has its roots in this understanding: what we can feel, we can heal. We can only bring transformation to that which is visible in the light of awareness. This is what motivates us to take out our flashlight of curiosity and a deep longing for freedom, and shine it into the shade.

The paradox of pain and ecstasy →

It’s one of the reasons I love working with sexuality so much.
Because sexuality, as a phenomenon to relate to, has so many connotations, conditioning, stigma and dogma attached to it, I couldn’t even describe the tip of the iceberg here if I wanted to…

This ‘fact’ saddens me deeply from time to time, but it also excites me. Because here, right in our own bodies, lies a great, potent, vibrant, fertile key to unlocking our life energy. It all starts with our willingness to feel. Our willingness to heal.

The great beauty is that, on that feeling & healing journey, the spectrum of our experience broadens. Radiant, fierce, fertile and alive volcanoes usually erupt from deep dark waters.

There is a paradox to the situation:
In order to feel the joy, the aliveness, the fullness of being, the wholeness of being, we also have to face the pain, the stagnation, the separation...

When working with our sexuality it is not much different, we need to move in, in order to move out →

1. We come to terms with where we are. Rather than where we wish to be.
2. We meet our (often hidden) convictions, judgements, withholds, shame and pain regarding this area of our life (and that area, I can promise you, is not limited to our bedroom… This “area” of life-energy is pretty damn HUGE.)
3. We dare to work with them in a way that allows them to soak free of their habitual imprints, ie. bring them into the light of awareness. Use energy to transform energy.

And then... A new space opens up! A space of limitless possibilities, a space of deep trust in ourselves and freedom of expression, freedom of motion, freedom of choice. Do you recognise this, *|FNAME|*?

Through shining the light of awareness into the shade we create a choice. Why? Because we’re no longer running our behaviour on an unconscious imprint. This is the path of stepping into (sexual) adulthood.

It’s a beautiful path.
A slow path.
A ravishing path.
A liberating path.

In order to journey on this path together, we’ve again devised beautiful offerings for you this springtime, including a free webinar on the 22nd of February 2021, for which you can subscribe here. At the moment the ‘set’ programmes are only for those of you owning vagina’s, but soon we’ll launch Unveiling Intimacy’s summer & winter retreat for all of you!

We hope to meet you in one of these spaces and begin, proceed and/or accelerate your ever-unfolding journey into you.

Love,
Chris

Disclaimer → The above text and suggestions do not (!) apply for events which you would categorise as traumatic, in such situations, please always seek advice from a professional. We are built to do it together.

The longest nights of the year have just passed and we are finding ourselves in a period of rest.

We’re in a pause, a standstill, a period where the days don’t shorten anymore yet not yet lengthen either.
The sun stands still, and everyone waits for its turning. During this waiting period, it is part of the Keltic and Germanic tradition to ‘call upon’ the light of the sun through fire, togetherness, and alone-time.

In this time of the year, we transit, from darkness to light. We are invited to reflect upon the life we’ve created for ourselves. It’s a period of dreaming - don’t hold back.

It’s hard to believe, yet actually happening; we are reaching the end of 2020.
A year in which all of us had to relate to loss. Loss of our life-styles as we knew them, loss of relationships, loss of jobs, loss of so many “certainties” we held. It’s been a year of resisting to let go, and of letting go.

The global pandemic has brought an inevitable invitation to surrender, in various ways and forms. Death came to visit our lives as we knew them.

I look around me and see people shrink away from contact, from touch, from friendly eyes even. I look around me and see people cycling, alone, outside, with a face-mask. I look around me and see protest and a billion various voices wanting to be heard. I look around me and see the sword of division hanging, an ‘us’ against ‘them’.

At times, this scares the bzoogles out of me, other times I feel great compassion. And recently I had the beautiful opportunity to meet death, up close, through the invitation of a friend who had been on a sickbed for the last 6 months and was about to leave his body.

The unthinkable happened: Myself and a few friends were welcomed to sing in the prayer room of the Amsterdam Hospital to support our friend in his process of dying. An exception had been made to grant my friend’s last wish and we were allowed to gather, celebrate, grief and sing.

Here, right inside the epicenter of disease and frantic Covid-19 prevention, I was pleasantly surprised and deeply moved by what I saw.
We were welcomed warmly by the hospital’s spiritual counselor, and the nurses treated us and our friend with affection and care. Mouthpieces seemed just a formality that got forgotten in the aliveness of the moment, and a giant piece of my faith in society, in humanity, was restored right then and there.

My friend by now has left his body, and gave us the enormous present of presence. Never before have I had the privilege to see someone experience their own death as a process of transformation. A transformation from form to formlessness. My friend (being a practiced meditator and lover of God) remained light and clear till the moment he passed.

This teaching I wish this deeply for our world to embrace:
To embrace decay, to embrace the changing nature of our seasons with clarity of mind and openness of heart. To dance with life as she dances with us, with the understanding that every form, sooner or later, has to give. This freedom allows for space to choose. To, rather than to avoid life from a fear of dying, choose life from living,

This is a beautiful moment to ask yourself; ‘what would I do if I knew no fear?’ How would I act? Where do I withhold? Which dreams don’t I dare to follow? Which truths don’t I dare to speak? What makes my heart beat a little faster? What fills my body with pleasure? When do I truly experience belonging?

Now t’s time for you to care for you.
To keep your heart open and your spirit high. In my experience, that ain’t always an easy task but it’s the greatest thing we can do for ourselves and each other right now. It keeps us sane, awake, and mostly: alive. We need to nourish the yearning of our soul, and of our precious animal body. Through dance, writing, painting, reading, writing, good company and good food, and long walks in nature.

Here, in The Netherlands, the stormy and warm Prince Autumn slowly makes place for the arrival of King Winter. He is approaching from a distance, wearing a cloak of mist and silence, and a hat of crisp and crystal-clarity. Can you feel him approaching?

Beloved, how are you feeling?
Right now at this moment, reading these words?
And in the greater moment of time, what is happening in your body and being now that King Winter is gently making his way to our door? 

In this season of the year, I often encounter one of my greatest demons:
The conviction that ‘The Show Must Go On’.

Confession time → 
I have the tendency to follow my passion and enthusiasm to great extremes. And honestly, it has brought me in the greatest, unexpected, and radically profound situations I wouldn't have wanted to miss for a lifetime.

But… It comes with a price.

The price I pay for acting upon my genuine enthusiasm is that of always running two (or more) steps ahead of myself. And though that might work just fine for the short-run (I go great on deadlines for example), it’s a hugely destructive pattern for the long run.

Last week I concluded two big projects, both are extremely close to my heart, both ask for radical space-holding to happen.
This work shows me time and time again that it is my nature to invest myself fully. I cannot help but fall in love, head over heels, with the teachings and the participants. A blessing and a curse. For in my great passion to give, I may forget to recharge my own battery, and from time to time the balance gets lost. Now is such a time.

Do you recognize this?

In the exhalation of these two projects, I already felt ‘the next big thing’ knocking on my door: the ‘Rite of Passage’ winter retreat. And although my passion for this project is no less than the others, anxiety overtook me.
With trembling knees, I called my support system with the request for unfiltered mirrors (‘hurray!’ to great intimacy and truthfulness in relationships!). Each voice spoke kindly and clearly to me, what I had already heard resounding from inside: ‘Chris, it’s time to S.T.O.P.’

So here I sit, writing you this newsletter, with great grief and great relief for I have decided to do just that: To stop. To pause. To breathe. To dance. To allow space for nothingness, for no ‘thing’ -ness.

Practically, that means that the ‘Rite of Passage Winter Retreat’ will be canceled for this year. It also means that you might receive a late reply through mail / social media. I’m still with you, and I need to be with me too.

I make this choice with the dragons of self-doubt sitting on both shoulders, breathing fire in front of my eyes. And yet I know, that precisely in order to continue this work, to be able to transmit these profound teachings that are so intimately close to me, I need to stop. It is for the integrity and sovereignty of my being and offerings in the long run that I dare to trust this intuition.

I choose to listen to my body and energy the way I teach others to do so.
I choose to bow for life.
I choose surrender over security.
I take the risk to ‘fail’.

And I deeply invite you to do the same, in your fashion; to stop and recalibrate.
What is it that wants to move us if we leave space for the mystery of life?
If we leave space to breathe and dance?
I believe the world is waiting for just that.

So what can you expect of me?
In the upcoming months I’ll be working on the foundation of ‘Unveiling Intimacy’ so that in the future, there is less of ‘running 2-15 steps ahead of myself’. But mostly, I’ll be creating spaces for me to just BE. To be in nature, to dance and sing, to paint and write.

By the way, did you know I love to write? And that it brings me great fears and excitement to share this beyond the ears and welcoming presence of my mom and cat?
So here I make a statement, it’s vague but true:  I will also use this time to birth written creations in yet unknown forms to a greater public - stay tuned.

And evidently, I’ll use this time to deepen my personal study, practice, and relationships with my loved ones and my partner.

This path has brought me great ravishment and great liberation, in gratitude I bow to it and allow space for its continuous unfolding.

Now, what WILL happen?
The Mantra Vigil! Yes, if 'the big C' allows for it, we will sing, meditate and pray from sunset to sunrise, December 19-20. This is truly a rite of passage in and of itself, a rite of passage into the season of winter. You are most welcome to join us, there are still tickets available for this unique and transformative ceremony.

Behind the scenes, we are working on the development of ‘Your Yoni Journey’ and ‘Wild & Wise’ - both of which will feature again in spring 2021. And I hope that in my next newsletter I can already announce the dates for the ‘Intimacy with Life’ summer retreat. And there is so much more beauty cooking... waiting to be born.

So no, I won't stop.
But right now, this is what is there:
The need to stop.
To make space.

With love,
Chris

Fear -

“Your task is not to seek love, but merely to seek and find all the barriers within yourself that you have built against it.” -Rumi

It is still dark outside. Disoriented, I wake up from the sound of my partner slamming the bathroom door. Immediately and with delicate precision, all my internal judges pull out their pens and paper and start writing their convictions with utmost certainty. They don’t need to wake up to do their work. Physically, I observe how the awakening body contracts around the stomach and narrows in the chest area. “Who in his right mind would slam the door at the break of dawn?” The fridge opens and closes, the gas is turned on, some plates and cutlery make short, sharp noises. In the distance, I hear a couple of barking dogs and now a nearby rooster begins to chant his sunrise hymn. The judges chatter along, affirming, “If he didn’t slam the door, I would still be sleeping. Then, I wouldn’t be hearing any of this. But now, every detail keeps me awake. I’ll bet I can’t get back to sleep again.” I start to twist and turn, in search of a comfortable position. But, it is nowhere to be found. “You see, that’s why you should live alone. You know you need your space and you know how sensitive you are to sounds, not to mention energies.” Sleep seems as far from me as planet Jupiter, and a mosquito bite begins to itch. “Don’t scratch that bite, you’ll only make it worse. You knew you were bound to get bitten when you sat out on the terrace yesterday. And, since you are awake anyway, you might as well make use of your time instead of lazing around in bed, don’t you think?”