‘Drie weken vrij nemen en offline zijn terwijl het seizoen net weer begonnen is, dat kan toch niet?!’ In de dagen voorafgaande aan de afgelopen ‘vakantieperiode’ hoor ik de innerlijke alarmbellen luid rinkelen. Ik voel me verantwoordelijk voor vanalles en nog wat en me maar al te gewaar van mijn kinderlijke overtuiging dat ik toch echt onmisbaar ben. Maar zodra ik mijn telefoon op vliegtuig zet en wegleg, verbaast het me hoe makkelijk ik hem liggen laat en al tijd mis ik de wereld op het scherm geen minuut.

Door de dagen heen neem ik waar hoe mijn energie rustig plaats neemt in het midden van mijn lichaam. In plaats van ervoor, erachter, erboven, eronder of ernaast, zoals ik maar al te goed ken.

Mijn energie hangt voor me als ik sneller wil dan ik kan en achter me als ik mijn hakken in het zand zet en me verzet tegen wat is. Ze hangt boven me als ik mijn lichaam niet wil voelen en onder me als mijn gedachten de wereld somber kleuren. Wanneer ze naast me staat zijn het meestal van die dagen dat ik de hele tijd over mijn eigen voeten struikel, me stoot aan de kast die er altijd al stond en te zacht gekookte eitjes uit mijn handen laat vallen op de keukenvloer.

Herken je dat of ben ik de enige? Want laten we wel zijn, deze ervaringen horen gewoon enorm bij mens zijn, of misschien niet bij mens ‘zijn’ maar wel bij de maatschappij waarin we functioneren. Door de voortdurende stroom aan stimuli  is ‘in ons midden’ rusten haast ondoenlijk geworden en het idee om oningevuldheid uit te hangen en ‘niemand’ te zijn raakt bij velen doodsangst aan. Want wat blijft er dan nog over?

Vertragen en verstillen -
De afgelopen weken stonden voor mij in het teken van vertragen en verstillen. Ik was drie weken offline met mijn lief en binnen die tijd af en aan in periode’s van meerdere dagen stilte waarin we onze eigen retraite hadden ontworpen.

Het heeft me verbluft hoeveel inzichten ik heb verkregen over mijzelf en onze relatie in het ‘samen stil zijn’, waarvan sommige dagen volkomen uit contact en anderen juist met ontmoetingsstructuren (in stilte) op afgesproken tijden. Op gegeven moment zei Anna: ‘Ik zeg steeds vakantie maar dat klopt niet, ik ben aan het leven. Ik transformeer steeds meer van een human-doing naar een human-being’.

Rusten in essentie -
Retraites, of je ze nu zelf ontwerpt of in een ontworpen ruimte deelneemt, dienen het doel om uit je geautomatiseerde levensinvulling, patronen en gedragingen te stappen. Door je gedrag en overtuigingen in het licht der bewustzijn te tillen begin je de ruimte eromheen waar te nemen. Alsof je een tijdlang enkel rood zag en langzaamaan geel en blauw zich ook in je bewustzijn ontvouwen. Daaruit voort vloeit vervolgens een oneindige stroom aan kleuren en schakeringen, steeds wat ruimer en wat dieper, steeds wat vrijer.

Dat is waar Tantra ons steeds weer toe uitnodigt: te rusten in je eigen essentie, te vertrouwen op je eigen vrije ongedwongen levensstroom. Daarvoor moeten we vaak eerst over wat hobbels op de weg. Maar die hobbels zijn het meer dan waard, omdat het werkelijk aankijken van jouw hobbels je aanmoedigt om in waarheid met jezelf en het leven te leven. Niet langer in compensatie of overleving. Zodat wij niet op ons sterfbed liggen gevuld met de bekende ‘Spijt Top 5’ (waarvan hier 4 geschreven) geïnspireerd door Bronnie Ware:

  1. ‘Ik zou willen dat ik meer had geleefd zoals ik zelf wilde, in plaats van volgens de verwachtingen van anderen’
  2. ‘Ik zou willen dat ik de moed had om mijn gevoelens te uiten’ 
  3. ‘Ik zou willen dat ik niet zo hard had gewerkt’
  4. ‘Ik zou willen dat ik mezelf toe had gestaan gelukkiger te zijn’ 

Het raakt me om de overeenkomsten te zien met deze uitspraken en de uitspraken die ik mensen veelal na afloop van retraites hoor maken, waarin ze de opluchting delen die voortvloeit uit de ervaring van vertragen en verbinden. De opluchting dat ze: 

Hun eigen leven mogen leven (1), hun eigen gevoelen mogen uiten (2), hun recht voelen op geluk en stroming (3) en zich realiseren dat ze echt niet zo hard hoeven te werken om het bestaan waard te zijn (4).

Note to self -
Dat en nog veel meer is ook mijn winst van de afgelopen periode. Aangevuld door de nog weer wat dieper ingedaalde realisatie dat ik dus echt absoluut en totaal misbaar ben. Heerlijk. Dus bij deze een note to self and everyone: ook wanneer je mind 9 van de 10 keer zegt dat het geen goed idee is, ga toch. Je hebt nooit een excuus nodig om op retraite te gaan. 

Je hebt nooit een excuus nodig om te leven.

Liefs,
Chris

PS. Er zijn nog DRIE plekjes vrij voor mannen op de 'Rite of Passage' Oud & Nieuw retraite, ga jij mee? Vrouwen kunnen zich wel nog inschrijven op de wachtlijst!

Agenda '22-'23

→ Rite of Passage: Winterretraite (29 dec ‘22 t/m 03 jan ’23)
→ Your Yoni Journey: Vrouwen Jaartraining (Let op! YYJ is in een gloednieuw jasje van maarliefst zes weekenden gestoken, en het staat haar nu al goed! Dus… Save the dates for 2023: 7-9 april | 26-28 mei | 30 juni-2 juli | 8-10 sept | 20-22 okt | 1-3 dec. Oh YES.)

Naast bovenstaande evenementen kan je je alvast op de pre-registratie lijst laten zetten voor de evenementen die nog niet online staan wanneer wij deze mail versturen, maar waarvan de data al bekend zijn. Stuur een mailtje naar info@unveilingintimacy.com als je hier bij wilt zijn:

→ Sensual Spring: Lenteretraite (23 t/m 26 maart ‘23)
→ Intimacy with Life: Zomerretraite (18 t/m 23 juli ‘23)
→ Letting Go Deeper: Herfstretraite (2 t/m 5 november ‘23)

Ook kan je ieder moment instappen in de online training ‘Wild & Wise: Female Sexual Embodiment’!

In deze training ga jij, vrouw, op ontdekkingstocht in het landschap van jouw lichaam en energie, jouw sensualiteit en seksualiteit. Je onderzoekt wat je in de weg staat en je krijgt hands-on tools, meditaties, informatie en inspiratie om de intimiteit met jezelf te verdiepen en verruimen!

Enkele reacties van deelnemende vrouwen:
…’Er ontstaat al een hele shift, van ongevoelig naar intense gevoeligheid!’
…’Wat een ontzettend fijne cursus! Ik ben er bijna elke dag mee bezig en vind de video's en meditaties super fijn om naar te kijken/luisteren. Zoveel rust en duidelijkheid waardoor het zo makkelijk te volgen is voor mij. Bedankt!’
…’Wauw, alleen al de vragen op het eerste werkblad maken wat los bij me. Met tranen zit ik op de bank. Het voelt goed om hier mee bezig te zijn!’

Ken je het gevoel dat je op het randje staat van transformatie? Alsof je wel al alle treden van de duikplank opgeklommen bent omdat je weet dat het tijd is om te springen maar je de sprong nog niet genomen hebt? Je voelt je verlangen naar het ruime water, maar je vreest de sprong.

Keer op keer kom ik deze plek tegen in mijzelf. Er klopt iets aan en ik weet dat het een goed idee is, maar de spanning weerhoudt me er (geruime tijd) van om de sprong te wagen. Ik voelde het toen ik na jaren wonen op het Mexicaanse strand weer naar Nederland kwam. Ik voel het bij ieder nieuw programma dat ik in de wereld zet. Ik voelde het toen ik ruim een jaar geleden ging samenwonen. Ik voel het zelfs nu, nu ik aan de rand sta van drie weken stilte en offline tijd met mijzelf en mijn geliefde. Ik kijk er enorm naar uit en ik vind het steeds weer spannend om écht de controle los te laten, ook al ben ik al talloze keren van deze duikplank afgesprongen.

Tussen angst en verlangen -
Velen van ons dansen op een koord tussen angst en verlangen. Je voelt dat een nieuwe fase zich aandient in je leven of je hoort de roep van een ervaring die weleens een heel nieuw wereldbeeld met zich mee zou kunnen brengen. Je voelt het tintelen van binnen, een vlammetje ontwaakt, er is nieuwsgierigheid, maar er is ook angst.

Een transformatie betekent namelijk van nature dat er iets moet sneuvelen om plaats te maken voor iets nieuws. En dat wat sneuvelen moet zijn vaak de dingen waarvan we diep van binnen wel weten dat ze ons niet dienen, maar die toch zo verdomde pijnlijk (of spannend) zijn om los te laten. Overtuigingen, relaties, je baan…

In Afrika zijn er nog steeds inheemse stammen die rituelen om dit soort levenstransities heen bouwen. Overgangsrites. Een periode waarin het ene losgelaten wordt terwijl het ander nog geen vaste vorm heeft gekregen. Ze noemen dat de ‘liminale’ fase: Niet meer dit en nog niet dat.

In het westen hebben we contact verloren met het belang van deze fasen, sterker nog, we mijden ze als de pest. Want wanneer ik ‘niet meer dit en nog niet dat’ ben, wat heb ik dan nog om me aan vast te houden? Durf ik me te laten vallen in de stroom van het leven, in de wijsheid van het bestaan als mijn imago op losse schroeven staat? Wat gebeurt er werkelijk wanneer ik mijn bestaansrecht niet langer ontleen aan een baan, een relatie, een huis, een kledingstijl, mijn vrijwilligerswerk of zelfs mijn spirituele beoefening?

Een moedig pad -
Het vraagt enorm veel moed om uit te hangen in de onbekende ruimte tussen de oude en de nieuwe vorm in. Daarom meten we onszelf vaak (te snel) een jas aan die net niet lekker past, zodat we in ieder geval houvast hebben, veiligheid.

Maar wie de moed heeft om te sudderen in het niet weten en te rijpen in de chaos van het onbekende, van het ‘niemand zijn’, die vindt de grond waarop hij werkelijk rusten kan. Een thuis buiten de wereld van vorm om, of juist een thuis in iedere vorm, vrij van de versmelting ermee.

In de nieuwjaarsretraite ‘Rite of Passage’ spelen we met deze thema’s op tantrische wijze. Kan je je gehechtheden helemaal doorvoelen om ze vervolgens los te laten? En wat blijft er nog over als je niets meer hoog te houden hebt? Hoe voelt vrijheid? Hoe zou het voelen om te dansen op het randje van je comfort-zone met het risico dat je valt? Of met het risico dat je vliegt…? Hoe zou het voelen om je bestaan te vieren om de loutere reden dat je bestaat?

Welkom!
‘Rite of Passage’ (29 dec. t/m 3 jan.) is een transformatieve reis. Een overgangsrite van oud naar nieuw. Een rite die de sluiers voor je zicht laat vallen opdat je daar, wakker en gewaar, achterover kan leunen in de eenvoud van je ware natuur.

Je bent van harte uitgenodigd in een ruimte van ritueel, ceremonie, vreugde en toewijding.

Liefs,
Chris

“Deze retraite nodigde me uit in mijn kracht. Geen verstoppertje meer, geen consessies. Het was alsof ik opnieuw geboorte gaf aan mezelf.” — Emma (32)

PS. In de stille ‘behind the scenes’ wateren hebben we hard gewerkt aan de landingspagina van ‘Your Yoni Journey’ die vanaf deze editie vorm krijgt in een heel jaarprogramma! Met trots en enorm veel zin nodigen we je uit om deel te nemen aan deze unieke reis in jouw vrouwelijke (seksuele) levensenergie. Oh. Yes. Baby.

Agenda '22-'23

→ Rite of Passage: Winterretraite (29 dec ‘22 t/m 03 jan ’23)
→ Your Yoni Journey: Vrouwen Jaartraining (Let op! YYJ is in een gloednieuw jasje van maarliefst zes weekenden gestoken, en het staat haar nu al goed! Dus… Save the dates for 2023: 7-9 april | 26-28 mei | 30 juni-2 juli | 8-10 sept | 20-22 okt | 1-3 dec. Oh YES.)

Naast bovenstaande evenementen kan je je alvast op de pre-registratie lijst laten zetten voor de evenementen die nog niet online staan wanneer wij deze mail versturen, maar waarvan de data al bekend zijn. Stuur een mailtje naar info@unveilingintimacy.com als je hier bij wilt zijn:

→ Sensual Spring: Lenteretraite (23 t/m 26 maart ‘23)
→ Intimacy with Life: Zomerretraite (18 t/m 23 juli ‘23)
→ Letting Go Deeper: Herfstretraite (2 t/m 5 november ‘23)

Ook kan je ieder moment instappen in de online training ‘Wild & Wise: Female Sexual Embodiment’!

In deze training ga jij, vrouw, op ontdekkingstocht in het landschap van jouw lichaam en energie, jouw sensualiteit en seksualiteit. Je onderzoekt wat je in de weg staat en je krijgt hands-on tools, meditaties, informatie en inspiratie om de intimiteit met jezelf te verdiepen en verruimen!

Enkele reacties van deelnemende vrouwen:
…’Er ontstaat al een hele shift, van ongevoelig naar intense gevoeligheid!’
…’Wat een ontzettend fijne cursus! Ik ben er bijna elke dag mee bezig en vind de video's en meditaties super fijn om naar te kijken/luisteren. Zoveel rust en duidelijkheid waardoor het zo makkelijk te volgen is voor mij. Bedankt!’
…’Wauw, alleen al de vragen op het eerste werkblad maken wat los bij me. Met tranen zit ik op de bank. Het voelt goed om hier mee bezig te zijn!’

Jouw ogen, de ogen die deze woorden nu lezen, zullen er over een aantal jaar niet meer zijn. Over hoeveel jaar weten we niet. Misschien honderd? Misschien twee? Maar ze sterven onherroepelijk… De ogen van een ander, die je aankijken wanneer je vrijt of huilt, lacht of ruzie maakt, zullen ook sterven. En kijk eens naar je handen; vlees, botten, bloed, wat allemaal tot stof zal vergaan… Wat betekent dat?

Iedere seconde sterven er twee mensen op aarde.
Iedere seconde sterven er relaties, dromen, verwachtingen…
Het enige dat we zeker weten is dat we niets zeker weten…
En dat er een moment komt dat we sterven.

In het midden van het herfstseizoen nodigen we je uit om mee te gaan op een tantrisch onderzoek naar vergankelijkheid, loslaten, overgave: sterven. We ontmoeten samen de vergankelijkheid van ons wezen; dat wat tijdelijk is, dat wat eindig is en daarmee dat wat oneindig is. Bestaat het leven immers niet bij de gratie van de dood?

Hoe komt het dat we ons met alle macht op het leven storten, van ervaring naar ervaring, van kick naar kick, en onderwijl het onontkomelijke feit van onze vergankelijkheid ‘uit gemakzucht’ voortdurend voor ons uit schuiven?

Hoe zou jij het leven beleven als je je er ieder moment van gewaar bent dat het zo voorbij kan zijn? Dat elke ademhaling de laatste kan zijn? Waarom is het zo ontzettend moeilijk ons op de dood en op de vrijheid te bezinnen? En waarom zijn we eigenlijk zo bang voor de dood dat we tot elke prijs vermijden om er zelfs maar naar te kijken? Op die laatste vraag antwoordt Sogyal Rinpoche (uit ‘Het Tibetaanse boek van Leven en Sterven’):

“Misschien is de diepste reden van onze angst voor de dood het feit dat we niet weten wie we zijn. We geloven in een persoonlijke, unieke en autonome identiteit, maar als we de moed opbrengen om deze identiteit de onderzoeken, merken we dat die volledig afhankelijke is van een eindeloze verzameling dingen: onze naam, onze levensloop, onze partners, familie, huis, baan, vrienden, bankpasjes… Op die broze en vergankelijke steun baseren we onze zekerheid. Stel dat al deze dingen van ons afgenomen worden, hebben we dan nog enig idee wie we werkelijk zijn?”

We leven ons leven in een niet bestaande toekomst, we streven voortdurend naar beter, completer, vrijer en vol van extase. Maar we bereiden ons niet voor op het sterven zelf, op het loslaten van dit lichaam, van dit verhaal. En zo blijft het mysterie van onze ware natuur, onze vrije zelf, waar we zo diep naar verlangen en die we zo vrezen, onder lagen van angst en ontkenning verborgen.

20 t/m 23 oktober (over 1,5 week) komen we samen voor de ‘Letting Go Deeper’ retraite om dit prachtige onderwerp op tantrische wijze te onderzoeken en er is nog plek voor jou. In deze retraite creëren we een veilige bedding om onze angst en weerstand welkom te heten, net zo goed als ons verlangen, vreugde en liefde. Onze capaciteit om te vergeven en de kracht om te vertrouwen. We gebruiken meditaties, oefeningen en rituelen uit de tantrische traditie om onze collectieve en individuele relatie tot loslaten en vergankelijkheid te onderzoeken. En daarmee onze relatie tot het leven, tot dit huidige moment. Hier en nu.

Want zeg eens eerlijk.. Hoe zou jij het komende uur ervaren als je weet dat het je laatste uur op aarde is? Veel levendiger wordt het niet.

Ga je mee?

Liefs,
Chris

‘De retraite was fijn, verbindend en ongrijpbaar, heilzaam, louterend en diepgaand. Ik verwonder mij nog steeds over de erotiek van het sterven… Dankjewel’ - Nelson (45)

Hoe zou het voelen om…
… Je over te geven aan de stroom van leven én de stilte van sterven?
… De lagen die je opgetrokken hebt om je hart stuk voor stuk af te leggen?
… Bevangenheid te transformeren naar vrijheid? 

In deze herfstretraite, ‘Letting Go Deeper’, onderzoeken we de paradox van het loslaten: pas wanneer je de dood in de ogen durft te kijken ben je vrij om voluit te leven.

‘Deze retraite was voor mij verdiepend, openend, nieuw, wakker makend… De uitnodiging, de materie, alles wat je kent… je relatie, je identiteit en je lijf los te laten heeft diepe indruk op me gemaakt. Wat ik kreeg was echt supermooi. De begeleiding is sprankelend, puur, eerlijk, heel inspirerend. Dankjewel!’ - Marieke (35)

De 'Rite of Passage' Winterretraite (29/12/22-3/1/23)

Hoe zou het zijn om...
… De lagen af te leggen die je niet meer dienen?
… Moedwillig in het hete vuur van transformatie te stappen en het onbekende te omarmen?
… De ondraaglijke lichtheid van het bestaan in al zijn kleuren door je heen te laten stromen?
Deze zesdaagse tantrische retraite is voor jou als je klaar bent voor eerlijkheid, helderheid, verbinding en viering.

“Deze retraite nodigde me uit in mijn kracht. Geen verstoppertje meer, geen consessies. Het was alsof ik opnieuw geboorte gaf aan mezelf.”
— Emma (32)


Ken je dat gevoel? Alsof je alle kanten op openvalt? Bijvoorbeeld wanneer je wat langer in stilte bent en het groen van het gras en geur van dennennaalden als nooit tevoren binnen komt? Of wanneer je heerlijk aan het vrijen bent en het onderscheid tussen jou en de ander even niet meer bestaat?

Of wanneer je na een avond Ecstatic Dance druipend van het zweet op de grond ligt en je fysieke lichaam buiten haar vleselijke begrenzing uitvloeit? Of wanneer je ineens geraakt wordt door de lach van een kind, de wind in je gezicht of een vriendelijk gebaar van een vreemde? Zo'n ontroering die je overvalt omdat je hem niet aan zag komen en die je in al je cellen doet voelen dat je leeft.

Dat gebeurd in momenten van gelukzaligheid maar bijvoorbeeld ook als je te horen krijgt dat een dierbare niet lang meer te leven heeft of wanneer een relatie onverwacht ten einde loopt: Alles komt dieper binnen, kleuren zien er anders uit, ineens voel je weer wat er écht toe doet. Verrukkelijk en verscheurend.

Het zijn de momenten dat de energie niet langer vooruit beweegt (op weg naar... morgen/beter/anders...), noch achteruit beweegt (had ik maar... dan zou ik nu...), maar helemaal samenvalt met dit moment. Hier. Nu.

In de veeleisendheid van onze dagelijkse ritmes, de manier waarop de westerse maatschappij en ons op-het-hoofd-gerichte educatie systeem is ingedeeld en de stortvloed aan prikkels die binnen krijgen, hebben we laagjes opgetrokken tussen onze gevoelige essentie en de luide buitenwereld. Het jammere is dat die laagjes twee kanten op werken; niet alleen de buitenwereld maar ook de binnenwereld wordt door deze laagjes toegedekt. Je voelt minder vrees, maar ook minder vreugde, minder pijn en minder genot...

Een grote levensgebeurtenis kan die laagjes ineens af laten vallen, maar je hebt het niet nodig dat iemand sterft of dat je jezelf de vergetelheid in danst om toegang te krijgen tot de zinderende, soms stille dan weer luid zingende levensstroom. Ze is hier. Altijd. In intimiteit met dit moment.

Daarom hou ik zo verschrikkelijk van het pad van tantra. Omdat ze me steeds weer uitnodigt om 'ja' te zeggen, 'ja' tegen de hele dekselse mens-ervaring en in die 'ja' steeds dieper te vertrouwen op de levensstroom, nooit wetende waar het water heen vloeit.

Liefs,
Chris

De 'Rite of Passage' Winterretraite (29/12/22-3/1/23)

Hoe zou het zijn om...
… De lagen af te leggen die je niet meer dienen?
… Moedwillig in het hete vuur van transformatie te stappen en het onbekende te omarmen?
… De ondraaglijke lichtheid van het bestaan in al zijn kleuren door je heen te laten stromen?
Deze zesdaagse tantrische retraite is voor jou als je klaar bent voor eerlijkheid, helderheid, verbinding en viering.

“Deze retraite nodigde me uit in mijn kracht. Geen verstoppertje meer, geen consessies. Het was alsof ik opnieuw geboorte gaf aan mezelf.”
— Emma (32)


‘Wild & Wise was een diepe, emotionele en prachtige reis waarin ik mezelf en mijn sexualiteit op een liefdevolle, tedere en veilige manier kon ontmoeten.’ - Loes (30)

→ Een ontdekkingstocht in het landschap van jouw lichaam en energie!
→ 4 modules in 2 maanden! (Maar je kan er ook 2 jaar over doen)
→ Jouw tijd, jouw tempo
→ Online begeleiding
→ Live Q&A & connection evenings (ieder seizoen!)

‘Wild and Wise heeft mij weer plezier in mijn lichaam gegeven en ik ben mij veel bewuster geworden van mijn sexualiteit!’ - Pauline (58)

‘[..]“Keep on focusing on your heart” he tells me “send it there, let it expand there”. The energetic body that seems to wrap itself around my physical one curls and twists and strokes my every inch. His hands work me like a potter his clay, with preciseness and utter care whilst I lay still, very still. This is thrilling, deliciously thrilling. More than once I laugh out loud, I fill the room with laughter that pours from my heart, followed by tears. I let them pour too, I let it happen, I let… Drifting in and out of consciousness I surrender to the waves. This is far out. [..] I am surrendering into unknown worlds. I keep clarity of mind but simultaneously I am fully overwhelmed, electrified. I no longer know where my body ends and his begins. Every touch comes with fireworks. Frequently a little devilish voice inside me wonders if he drugged me. How else can this lovemaking take place on such an overwhelming peak for six (!) hours in a row?’

Ik glimlach wanneer ik deze woorden lees, woorden die ik zelf ruim zeven jaar geleden opschreef in mijn dagboek en later gepubliceerd werden op Elephant Journal in een artikel over heilige s e k s u a l i t e i t dat door bijna 13K aan mensen gelezen werd.

Het is februari 2015, we zijn in Mexico, het is bloedjeheet en ik heb mijn eerste (bewuste) transcentale ervaring gehad tijdens het vrijen met mijn nieuwe vlam (waar ik vervolgens nog jaren mee samen bleef). Schoorvoetend vraag ik hem een dag later of het 'voor hem ook zo bijzonder was geweest?' en of hij zeker wist dat hij niets in mijn drankje had gedaan. Hij lacht want ja, het was ook voor hem bijzonder geweest en nee, er zat niets in mijn spa-rood.

Vanaf dat moment neemt hij me mee aan de hand op een reis door het landschap van de klassieke tantra, doordrenkt van aanbidding en toewijding. Ja, ik leer over het uitstellen van orgasmes, het pure mannelijke gerepresenteerd door de godheid Shiva in zijn ogen te zien, in zijn handen te voelen, ademhalingstechnieken en specifieke mantra's. Ik leer over grote overgave, niet aan hem als persoon, maar aan de verbluffende levensenergie die door mijn systeem stroomt. Bovenal leer ik het vormloze in de vorm te zien, te voelen, te proeven, te ruiken, te her- en erkennen.

Ik leer over de kracht van tantrisch ritueel. En nu, jaren later, houd ik nog steeds van deze man, terwijl hij een kindje verwacht met zijn lief en ik hier in Nederland mijn grond vind in de liefde, in dit prachtige werk, in spiritualiteit, in de modder en de heerlijkheid van mens-zijn zelf. Hoewel onze levens niet meer vervlochten zijn (verre van) en deze (klassieke, vormelijke) stijl van tantra mijn werk wel beinvloed maar niet langer kenmerkt, zal ik hem altijd danken voor de reis waarop hij me mee aan de hand nam.

Wat is tantrisch ritueel en waar wijst het naar?

Stel je een kamer voor vol kaarslicht, er staat zachte muziek op die je nauwelijks waarneemt maar wel doet ontspannen, het ruikt er lekker en je voelt je veilig. Je lief is met je, samen duiken jullie in een ruimte die dienend is aan het stromen van de levensenergie in al haar facetten. Dat kan werkelijk alle vormen denkbaar aannemen, het vraagt dus ook moed om je dusdanig aan het onbekende over te geven.

Een tantrisch ritueel draagt vaak verschillende stappen in zich in een specifieke omstandigheid, echter zijn die stappen niet te verwarren voor het bewustzijn waar ze naar wijzen.

Een tantrisch ritueel is in feite als iedere meditatie: een vorm die de geest uitnodigt te verstillen waardoor er ruimte ontstaat voor het bewustzijn en (verfijnde) energieën om aan het licht te komen. En net als bij iedere meditatie is er geen 'formule voor succes', het enige wat je kan doen is de omstandigheden scheppen en je vervolgens aan de reis - zo goed en kwaad je kan - overgeven.

Uiteindelijk ligt het goud niet besloten in de transfiguratie (een beoefening waarin je je partner als het Goddelijke herkent en erkent), noch in de sublimatie (het verruimen van je energetische lichaam), maar in het vermogen je over te geven aan de volheid van dit ene moment. Ieder moment weer. Aan de dans van bewustzijn en energie die door de fysieke verstrengeling van vlees en zweet, of diepe stilte, heen trilt.

In deze beoefening kan je waarnemen dat de ervaring enerzijds hoogstpersoonlijk (want; intiemer wordt het niet) en anderzijds hoogst onpersoonlijk is. Het gaat immers niet meer over jou en je specifieke partner in dat moment, maar over de levensenergie, de Shakti, die door jullie heen stroomt.

Hoe maak je zelf een tantrisch ritueel? Vier ingediënten die onmisbaar zijn in een tantrisch ritueel, waar je zelf mee op onderzoek kan gaan!

1 → Een heilige ruimte: Steek aandacht in de ruimte waardoor deze heerlijk aanvoelt, schoon en lekker ruikt, warm genoeg is en uitnodigend om te ontspannen. Een van jullie kan dit doen om de ander te verrassen, al is het ook een mooie gezamenlijke voorbereiding.

2 → 'Wordt' de ogen en handen van God: Klinkt vaag? Neem een moment om tegenover elkaar te komen zitten en bewust alle lagen die je denkt te kennen van de ander en jezelf af te laten vallen. De dingen die je niet leuk vindt aan de ander, de dingen die je wel leuk vindt, laat het allemaal los tot je - door de ogen van je partner heen - kijkt in en door de ogen van een groter bewustzijn. Sta eventueel ongemak helemaal toe bij deze stap! Ik beloof je: oefening baart kunst.

3 → Adem, beweging, klank: De drie grootste geleiders van jouw energie! Adem diep, beweeg je lichaam, maak klank en laat je expressie de energie over heel je lichaam spreiden. Ook hier zijn geduld, enthousiasme en het omarmen van eventueel ongemak heel behulpzaam.

4 → Vertragen: Als je langzamer gaat dan je gewend bent blijf je sneller weg van de gebaande paden die jullie samen al kennen en leer je je lichaam een nieuwe gevoeligheid en sensitiviteit. Dat kan wat onwennig voelen, maar loont zich enorm!

En hoewel bovenstaande elementen i.m.o. onmisbaar zijn, is je houding het belangrijkste ingrediënt, kan je deze ruimte scheppen en betreden met nieuwsgierigheid en toewijding. Kan je heel je hart geven aan de beoefening zonder dat je weet wat er gaat gebeuren? Kan je open zijn naar deze ervaring en je verwachtingen steeds weer vrij geven?

Ik ben heel benieuwd als je hiermee aan de slag gaat wat je tegen komt. Wil je er over delen? Wat voel je als je dit leest? Enthousiasme? Weerstand? Is het een ver-van-je-bed-show of komt er juist iets thuis?

Veel plezier met deze ontdekkingsreis!

 

In de SPOTLIGHT: Heelal

Tantrisch Ritueel is een van de elementen die we onderzoeken we in de tantra koppel jaartraining 'Heelal'. A.s. september beginnen we met een nieuwe groep. Gaan jij en je partner mee?

✔️ Verlang je ernaar jezelf en elkaar op diepere lagen te ontmoeten?
✔️ Om samen nieuwe (duurzame) terreinen van eerlijkheid en openheid te betreden?
✔️ Om tools te krijgen die je relatie iedere dag (ook als je al 10+ jaar samen bent) naar een grotere intimiteit, openheid en verbinding kunnen brengen?
✔️ Zijn jullie nieuwsgierig naar de wereld van tantra en naar de spiritualiteit in seksualiteit?

→ Tik je op deze vragen een 'hell yes', of een voorzichtige 'ja' aan? Dan zijn jullie van harte uitgenodigd!

Wat zeggen anderen?

'Ik wens iedereen het plezier, de ruimte en ervaring toe die ik tijdens deze retraites heb ervaren. Voor mij was het goud waard om nog meer in contact met mijzelf en in contact met mijn partner te komen. Om haar echt te zien en om écht gezien te worden is zo waardevol. Dankjewel! Felix (33)

'Heelal was een wonderlijk reis; als in het diepe geworpen worden met een zachte landing en dan weer omhoog bouncen en de wereld onder je zien. Ik heb mezelf en mijn partner op diepere lagen leren accepteren en ook nieuwe dieptes leren kennen in ons samenzijn. Dankjulliewel !' Nisha Tara (42)

'Heerlijk hoe wij in stukjes van het ‘Heelal’ van onze liefde hebben rondgedarteld, gespeeld en ontdekt. De toegewijde en gevoelige reisgidsen maakten de veilige omgeving waarin we elkaar diep hebben aangekeken. Met een lach en een traan tot gevolg. Dank jullie!' Marc (52)

‘Ken je dat gevoel?’ schrijft ze. ‘Dat gevoel dat je de essentie hebt aangeraakt, dat je even wist waar het allemaal om te doen was en dat je een dag later de heimwee naar dat thuis-zijn ervaart?’ Ze vergelijkt het met het uitlezen van een waanzinnig boek of de leegte na een film die je helemaal meeneemt. Ken je dat gevoel?

Deze vrouw heeft afgelopen weekend, samen met 19 andere vrouwen, het ‘Your Yoni Journey’ traject van 3-maanden afgerond. Wat een reis. Wat een schoonheid. Wat een thuiskomen. Ik zinder en glunder er nog in iedere cel van na.

‘En nu ga ik het echt vasthouden!’

Bovenstaande woorden zijn een uitspraak die altijd wel een paar keer terugkomt in de laatste deelcirkel van een traject, een retraite, een festival... Tja. Ik zou je in de waan kunnen laten. Ik zou maar wat graag van de daken roepen: ‘Deze retraite geeft je voor de eeuwigheid een diepgeworteld gevoel van toebehoren en levenslust!’ Oh, wat zou ik dat graag beloven… Als het waar was.

Maar het is niet waar. Je kán het niet vasthouden. Je gaat het weer kwijtraken, loslaten, ja, ook dit keer. Het gaat voelen alsof je bij je diepste kern bent aangekomen en vanuit die plek is het vrijwel onvoorstelbaar dat de dagelijkse sleur je weer een andere staat van zijn toebedeeld. Maar dat doet ze. En het mooie is, dat hoort er helemaal bij.

Het gaat er niet om dat we het ‘nu echt gaan vasthouden’, het gaat erom dat de route tussen slaap en waak steeds korter wordt. Dat je meer afstand schept tussen jou en dat waar je mee versmolten bent. Dat je steeds sneller herkent en erkent wat er gebeurd en door die h-erkenning iets anders kan kiezen. De vrijheid zit ‘m niet in de eeuwige gelukzaligheid, de vrijheid zit ‘m in de keus en in jouw vermogen om steeds weer het pad van openheid te kiezen.

‘Openheid discrimineert niet’

Dit zei mijn partner in het begin van onze relatie toen de liefde en de angst beide groter dan ooit tevoren leken. En zo is het. Openheid discrimineert niet. De weg naar openheid brengt ons in contact met de grootst mogelijke vreugde, maar ineens gaan er ook deurtjes open naar grote pijn, boosheid, verdriet… En door steeds weer die route af te leggen leren we dat het leven daar, in de gevoeligheid, zoveel kleurrijker en smaakvoller is dan in de afgescheidenheid, óók in de hoekjes waar je liever niet kijkt.

Daarom maken we steeds weer die beweging terug naar openheid. Niet om in een permanente staat van orgasme te verblijven (al klinkt dat verrukkelijk en - eerlijk is eerlijk - ook een beetje vermoeiend…) maar om wakker te zijn, levend, in ons eigen leven.

He-le-maal jij

Hoe zou het zijn om met mildheid te kijken naar de beschermingslagen die je tussen jezelf en die staat van openheid in zet?
Hoe zou het zijn om ze te laten vallen? Wat als jij, he-le-maal jou mag zijn? In al je heerlijkheid, je grilligheid, je onzekerheid, je grootheidswaan, je stagnatie, je passie, je talent, je woede, je sensualiteit, je seksualiteit, je liefde?

Durf je je werkelijk te verbinden met je ervaring van dit moment?
Wat leeft er nu? Hoe voelt dat? Hoe klinkt dat? Hoe danst dat?
Thuiskomen. Niet in een droomwereld, maar in jezelf, nu.
Nieuwsgierig? Er komt heel veel moois aan!

Met twee fantastische projecten in de spotlight!
Je bent van harte welkom.

Liefs,
Chris

De ‘Intimacy with Life’ zomerretraite!

‘Transformatief, voedend, verrassend, intens, openend en prachtig menselijk. Het overtrof al mijn verwachtingen en nog veel meer dan dat.’ - Johan (35)

→ Hoe voelt het om helemaal vanuit jouw essentie te stralen?
→ Een deep dive in het landschap van tantra!
→ Een onderzoek in en viering van jouw levensenergie… zomer!
→ Ga je mee?

’Een levensveranderende ervaring! Ik ervoer zo veel vrede, liefde en openheid. Ik voel een diep respect voor het leven en alles wat binnenin en om me heen gebeurd. Deze retraite was razend intens en paradoxaal rustgevend tegelijkertijd. Dankjewel!’ - Sarah (45)

‘Wild & Wise was een diepe, emotionele en prachtige reis waarin ik mezelf en mijn sexualiteit op een liefdevolle, tedere en veilige manier kon ontmoeten.’ - Loes (30)

→ Een ontdekkingstocht in het landschap van jouw lichaam en energie!
→ 4 modules in 2 maanden! (Maar je kan er ook 2 jaar over doen)
→ Jouw tijd, jouw tempo
→ Online begeleiding
→ Live Q&A & connection evenings (ieder seizoen!)

Let op! T/M MAANDAG hebben we een launch-feestje en betaal je geen €361,79 maar €240,79 voor de hele cursus!! Dat is maarliefst €121,- korting! Geef het jezelf of je lief, zus, collega, moeder, vriendin cadeau.

‘Wild and Wise heeft mij weer plezier in mijn lichaam gegeven en ik ben mij veel bewuster geworden van mijn sexualiteit!’ - Pauline (58)

Een kennis (K) nodigt mij en ‘mijn vriend’ uit voor haar verjaardag. Ik schrijf K dat als ik kom, ik kom met mijn vriendin. Haar reactie, ‘Oh, bijzonder. Dus je bent nu met vrouwen?’ Dit soort opmerkingen blijven me verbazen. Evenals de vraag: ‘Hoe lang weet je dat al?’ Of: ‘Voelt dit dan echt als ‘het’ voor jou?’

Hoe lang weet ik wat al? Dat mijn hart klopt? Dat mijn bloed stroomt? Hoe lang weet jij al dat je ademt? En wat is het ‘dit’ dat als ‘het’ voelt? Is het ‘dit’ een nieuw hokje waar je me in mind-framen kan? En is het ‘het’ een ‘happily ever after’? Of vraag je me of ik slechts mijn wilde haren aan het leven ben, of ik een nieuw project heb?

Het blijft me verbazen hoe veel onbewust (en daarmee in de basis onschuldig) ‘anders-maken’ er is. Dat het mij zo verbaast vertelt me iets over mijn eigen opvoeding:
Ik kom uit een nest waarin seksuele oriëntatie een absoluut non-issue was en had ook in mijn directe familie voorbeelden van verschillende vormen van seksualiteit en relationele constellaties. Ik heb er überhaupt nooit over nagedacht om er een moment van te maken om mede te delen dat ik ook op vrouwen verliefd werd. Ik kan me ook niet heugen dat iemand er zelfs maar een frons of een kuchje om gelaten heeft.

Maar sinds ik met Anna ben en mijn toekomst met haar aan mijn zij voor me zie, ervaar ik pas aan den lijve wat het betekent om met de ogen van ‘anders’ bekeken te worden. Verhelderend. Confronterend ook. “Kleine” voorbeelden:

Op een dinner-party → ‘Oh, dat is leuk voor jullie, mijn achternichtje Clara komt ook en die is ook lesbisch!’
In gesprek met mijn rij-instructeur → ‘Oh ja, maar dat geeft niets hoor, dat kan tegenwoordig allemaal toch?’

Ok… Heb je ooit iemand horen zeggen: ‘Oh, dat is leuk voor jullie, mijn buurjongen Frits is ook hetero!’? Of stel je eens voor dat je iemand vertelt over jouw partner, je weet wel, degene die je lief hebt, met wie je een bed en een leven deelt, die persoon die je met regelmaat binnenstebuiten ziet en andersom… En dat wat je daarover gespiegeld krijgt is: ‘[Dat jullie samen zijn, dat] geeft niet hoor’.

Nee, natuurlijk geeft het niet. Of, misschien geeft het wel alles? Niet dat mijn lief een vrouw is maar dat mijn lief mijn lief is, zoals het jou alles geeft dat jouw lief jouw lief is. En ik weet dat je het goed bedoeld, maar ik weet niet of ik jouw achternichtje Clara leuk vind omdat ze op vrouwen valt. Voel jij je verbonden met de cassière bij de Albert Heijn omdat ze ook een partner met een piemel heeft?

En om de vraag van K te beantwoorden: Nee, ik ben niet ‘nu met vrouwen’. Ik ben met één vrouw, met Anna. Niet ‘omdat ik op vrouwen val’, wel omdat ik op Anna val. En mochten onze wegen scheiden, dan heb ik geen idee. Geen idee of ik een nieuwe relatie instap met een vrouw, een man, een boom, de zonsondergang. Dat is heel erg wel en ook heel erg niet aan mij.

De liefde is niet lineair, de liefde is grillig en onvoorspelbaar en sensueel en ze vaart haar eigen koers. Al wat mij rest is mijn oor aan haar lied te luisteren te leggen en het mee te zingen, dan weer zachtjes, dan weer luidkeels.

Liefs,
Chris

Reageer

Foto door Pleun van Vugt

Onderstaande tekst schreef ik ruim een week geleden, op de ochtend nadat ik 5 dagen en nachten een solo-retraite hield in het volkomen donker.

Hoewel ik vaak mijn persoonlijke ervaring als bron voor posts/artikelen neem, voelt dit delen extra naakt. Ik heb het nagenoeg ge-copy-paste uit mijn persoonlijke schrijfboek en hoop dat het mag inspireren.

Dankjewel voor het meelezen.

De tijd staat stil.
Zijn er net vijf of vijftig minuten verstreken?
De eindeloosheid grijpt me naar de keel.
Ik lig. Ik zit. Ik dans. Ik adem.
Ik zet de airco aan. En uit.
Ik slaap in. Ik ontwaak.
Ik vind. Ik verdwaal.
Ik zie geen hand voor ogen, maar denk soms van wel.
Ik kruip trillend als een rietje naar het altaar en krul mezelf op in deze baarmoeder.

Tranen stromen rijkelijk over mijn wangen, het geluid dat uit me komt is niet van nu, niet van hier.
Ik brul en kronkel, dan weer tijger, dan weer slang.
Ik his en sis en grom… Ik beweeg tussen diepe hulpeloosheid en vuurspuwende onoverwinnelijkheid in.

Ik
verveel
me
te
pletter
.

Ik wacht. Op voetstappen. Op papaya.
Op een teken van leven en houvast zodat ik kan rustten in de zekerheid van tijd.
De zekerheid van tijd? Ha!
Neem me mee.
Kleuren dansen voor mijn ogen.
Wie deed het licht aan?
Niemand.

Uren worden minuten en minuten worden uren.
In de nacht ruim ik op.
Bosbrand, oorlog, vluchten, weer oorlog.
Bang? Ja, bang.
Schoonmaak.

Zo nu en dan reik ik mijn hand naar een voorwerp dat bekend voelt, een geschenk gevuld met liefde en verhalen uit ‘de wereld’ wiens vorm en textuur me troosten.
Als een hand op mijn wang. Mijn hand op mijn wang.
‘Kom maar kleintje, ik ben hier.’

Ik speel. Ik schater. Ik slaap nog meer. Ik huil nog meer. Ik zit nog meer. Wat voedt mij? Maar ook; wat voed ik?
Niets. Leegte. Nulpunt.

Ik eet met mijn handen.
Mijn tong is gulzig.
De smaken knallen uiteen in mijn mond.
Ik lik mijn vingers af.

In deze vortex ontdaan van vorm ben ik minnaar en beminde.
Dan weer teder. Dan weer passievol.
Ik ruik de geur van vers zweet. Mijn zweet. Lekker.
Mijn tong in mijn oksel. Zout.
En oh, zo zoet.

Ik buig voor de smaak, de geur, de textuur van mijn seks, ik geniet van hoe ze transformeert onder mijn aanraking en adem. Ik neem mij. Verslind mij. En geef mij. Alles. Hier! Neem maar! Hou je vooral niet in!

Ik wacht. Ik wacht totdat de tijd voorbij glijdt. Huppelt. Kruipt.
Tergend traag… trager… traagst.

Ik zit.
Bewegingsloos.
Stil.
Steeds stiller.
Nulpunt.

Ik zing zacht liedjes voor de aarde. De aarde is in mij en om mij heen. De moederschoot. Ze wiegt me, draagt me, omhult me, op deze berg, in de grond.
Mijn hoofd zit vol poëzie en klinkklare onzin.
Alles stopt.

Uit dit niets
ontspringt
alles.

Er wordt geklopt. Was dat bij mij? Verwarring. Angst. De laatste dag. Er wordt weer geklopt. Nu zeker bij mij. Het is nog veel te vroeg. Of? Heeft het donker mijn intuïtie gebroken?
Verrassing. In de vroege ochtend wordt mij een ijskoud cadeautje gebracht van zoete dadel, cacao en pindakaas. De befaamde snickerbar van het slow-food restaurantje aan de voet van de heuvel.. Ik lach om de vriendin waarvan ik weet dat ze het bekokstoofd heeft en ook om mijn mind vol verhalen.

Nog nooit eerder was dadel zo zoet.
Ik masseer mijn lichaam van top tot teen en geef het zo nu en dan kusjes om mezelf eraan te herinneren dat ik mijn huid, mijn vlees, mijn lijf, mijn wezen, aanraak omdat ik van haar hou.
Voet. Snickerbar. Linkerbeen. Snickerbar. Bekken. Adem. Snickerbar. Hmm. Langzaam kruipt de warmte van de dag door de muren en mijn zintuigen kijken tevreden toe.

Ik merk dat mijn energie onrustiger wordt met het naderende einde. Springerig. Dwars.
Wanneer ik in de (laatste) avond de deur op een kier zet stroomt de wereld binnen.
Het licht van de laatste schemer is oogverblindend, de geluiden van het leven oorverdovend en de hitte overweldigend.
Het duizelt me. Letterlijk.
Ik doe de deur weer dicht.

In het holst van de nacht word ik wakker. Weer oorlog. Ik huil en tril het zachtjes door en uit mijn lijf. Ik poog de slaap nog eventjes te vatten maar het kriebelt in mijn onderbuik.
Nu.
Nu iedereen slaapt neem ik de wereld, heel eventjes, voor mij alleen.

Alles is andersom.
De wereld draait.
Ik ga stap voor stap en steeds weer sluit ik mijn ogen om mijn evenwicht te herstellen.
Naar binnen. Naar binnen.
Wiebelig en kraakhelder door de DMT* (die ik in het donker zelf als bijzonder mild ervoer) beweeg ik me langs steile trappen onder een maanloze hemel naar het strand, naar de zee.

Ik voel me als een pasgeboren dier, weerloos, open en super gevoelig. Kwetsbaar en onbeschermd ten overstaan van de bulderende golven. En god behoedt een straathond of een plompverloren mens op dit tijdstip…
God behoede inderdaad. Ik ben alleen.
Met de wind en de golven.
Het hemelgewelf toont zijn fonkelende magie.
Een ster valt dwars door mij heen.

Ik zit. Ik lig. Ik zing. Ik voel. Ik leef.

Alles is vol.
Alles is leeg.

Wanneer de diepte van de nacht plaats maakt voor de allereerste tekenen van de dag en de focus van de hemel naar de aarde wordt verschoven, klim ik de trap weer op. Zeg ik klim? Ik bedoel dans! Ik dans want de zon! De zon komt eraan!

Het duurt nog ruim een uur waarin ik me, gewikkeld in mijn grote groene sjaal op de top van de heuvel, laaf aan een lucht voorstelling van onvoorstelbaar prachtige tinten roze.
En wanneer de zon daadwerkelijk als een grote dieprode vuurbal boven de horizon verschijnt, rollen er stille tranen over mijn wangen.

Het leven is een godvergeten wonder.

* Je lichaam (pijnappelklier) maakt in het donker vanzelf DMT aan (de werkzame stof in ayahuasca), maar dan in een lichaamseigen tempo en ritme.

Highlights!

Twee personen links van mij steekt een vrouw uit Duitsland haar zoveelste tabak sigaret aan. Ik kan de geur niet meer verdragen. Ik breng mijn hoofd laag naar de aarde om de rook over me heen te laten passeren en laat mijn blik op de sterren rusten die dansen in het hemelgewelf. Mijn huid, kleding en longen zijn gevuld met stof, rook en tabakslucht, de warmte van het vuur is voelbaar op mijn huid en het geluid van de drum gonst door mijn brein. Dit is niet waar ik moet zijn.

Een week geleden besloot ik, redelijk impulsief, te reizen met Peyote. De Mexicaanse cactus die bekend staat om zijn geestverruimende psychedelische effect. Ik ben bekend met plant-medicijn werk maar niet met Peyote en ik kies over het algemeen heel sporadisch en selectief wanneer en in welke omgeving ik me hiertoe wendt. In tegenstelling tot deze keus, die voortkwam uit een periode van overprikkeling en besluiteloosheid. De nacht was rauw, de boodschap helder: ‘Wat doe je hier? Je hebt hier niets te zoeken!’

Ik kijk om me heen in deze Peyote ceremonie en voel een diepe schaamte opkomen, een schaamte om een ‘gringo’ (buitenlander) te zijn op deze heilige grond die niet de mijne is, om de liederen te zingen die niet de mijne zijn en toegang te hebben tot een medicijn waar vanuit de traditie talloze initiaties en inwijdingen mee gepaard gaan maar wat nu met geld te koop is. Bewustzijnsverruiming, hangt daar een prijskaartje aan?

Ik besef me maar al te goed de ambiguïteit van dit schrijven omdat ik zelf - zowel persoonlijk als professioneel - heel graag put uit talloze tradities die hun oorsprong niet in mijn geboorteland hebben. Mijn verhouding hiertoe is voortdurend in beweging. En nu is dit er: schaamte en ontheemdheid, ontheemd uit mijn lichaam en wezen.

Maar ook: schaamte en helderheid. Want door de heldere ‘NEE’ die door heel mijn lichaam stroomt, vormt de ‘JA’ zich in flikkerende neonletters aan datzelfde hemelgewelf. Een ‘ja’ naar lange ochtenden op het strand, een ‘ja’ naar dansen met mezelf in het licht van de volle maan, een ‘ja’ naar wafels met fruit en koffie, een ‘ja’ naar vertragen, vertragen, vertragen, een ‘ja’ naar siësta's en vooral een ja naar on-ingevuldheid, een hele grote ‘ja’ naar heel dichtbij blijven, dichtbij mij.

Deze ervaring gaat te snel, te rauw, te veel, te vol, het duwt als uiteenzettend beton tegen de grenzen van mijn bewustzijn en ik kan niet blijven. Pas na ruim 28 uur (!) voel ik dat ik weer in mijn lichaam indaal. Ik raak mezelf overal aan en dank mijn lichaam diep, ieder stukje huid, iedere ronding, iedere spanning of ontspanning: ‘Oh, dankje. Dankje, dankje, dankje!’

Dit is mijn medicijn. Mijn lichaam is mijn medicijn. De wijsheid en de traagheid van mijn lichaam zijn mijn medicijn. Wanneer de zon opkomt in de ochtend voel ik dankbaarheid, dankbaarheid voor de klap in mijn gezicht die me helderheid en zachtheid brengt. De klap die me - door me uit mijn lichaam te trekken - terug mijn lichaam in werpt. Dankbaarheid voor het pad van Tantra, waar belichaming centraal staat en waar iedere realiteit, ieder moment, iedere bewustzijnsvorm, haar plek kent.

Vol van stof, met een bonkend hoofd en doorrookte longen loop ik in de loeihete zon de berg af, linea recta naar de zee. Dankbaar voor de moeder, het water en de eindeloze wijsheid van het vrouwelijke.

Na deze ervaring heb ik nagenoeg al mijn plannen hier omgegooid (waarover later meer) en ruimte gemaakt. Ruimte om vooral uit te hangen in dit moment, en dat voelt meer dan goed.

Dus nu vraag ik mezelf bij iedere beweging die ik maak twee dingen:

1. Voedt het me?

2. Kan ik er - met alles in mij - bij blijven?

Als het antwoord op een van deze twee vragen ‘nee’ is oefen ik om stil te staan, tot zich een beweging aandient die op beide vragen ‘ja’ is. Simpel. En zo’n kunst. En als ik op het punt sta een beweging tegen beter weten in te maken, hoe subtiel ook, fluister ik mezelf toe; ‘Het mag zachtjes lieve Chris, het mag zachtjes.’

Wat wil jij jezelf vandaag toefluisteren?

Liefs,

Chris

Highlights!

Ik hoor de haan, die het opgaan van de zon sneller in de smiezen heeft dan ik.
Ik hoop dat hij zich vergist want ik wil nog even blijven liggen, nog even in de stilte, nog even… voor de intensiteit van de dag weer toeslaat.

Voelen -

Vanochtend stond ik wiebelig op na een trigger gisteravond en een beroerde nacht slaap. Ik bemerkte de neiging om te verstrakken, niet te bewegen, mezelf wat af te vlakken van mijn gevoeligheid en het verdriet wat ik onder mijn huid voelde borrelen te onderdrukken zodat ik kon blijven functioneren. Maar inmiddels weet ik beter, veel pijnlijker dan de pijn zelf is het wegdraaien ervan. Dus ik nam mijn tegenstribbelende zelf aan de hand en bracht haar naar het strand.

Op het strand zocht ik naar een plekje waar ik me veilig genoeg zou voelen om me vrij te uiten. Hier richt ik mijn blik naar binnen. Ik voel veel energie die stuurloos door me heen stroomt en her en der klem lijkt te zitten en ik vraag mijn lichaam wat het wil. Het begint te schudden, steeds ongeremder. Het schudden gaat over in ademwerk, het ademwerk in grommen en brullen en schreeuwen in de golven en het toestaan van deze expressie eindigt in dat ik mezelf in mijn armen neem en zachtjes aai. Ik vertel mijn lichaam dat ze veilig is, dat ze zacht mag zijn, dat haar tranen mogen stromen, dat ze niet hoeft te vechten, dat ik hier ben, dat ik haar vertrouw, dat ik luister.

Ik voel ruimte ontstaan in mijn hartgebied, trek mijn kleren uit en ren de zee in. Ik en de golven, hier ben ik veilig. En helemaal mij. De wereld heeft weer kleur. Ik denk aan een quote die ik recentelijk hoorde van Vironika Tugaleva:

‘Emotional pain cannot kill you, but running from it can. Allow. Embrace. Let yourself feel. Let yourself heal."

Aanpassen -

Al vanaf een jonge leeftijd leren we dat we onze intuïtie beter niet kunnen vertrouwen. We leren dat iemand anders, papa of mama of de juf, het beter weet. En ook dat we de liefde net een beetje meer waard zijn als we ons net een beetje anders gedragen. Een beetje sterker of juist zachter, luider of juist stiller, groter of juist kleiner…

We worden verteld dat het beter is als we ‘een beetje meer ons best doen’. En dat we het goed doen als we lief zijn, als we dankjewel zeggen (ook als we niet dankbaar zijn). En dat we onszelf niet mogen aanraken en beter kunnen playbacken dan luidkeels meezingen en… ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’.

We hebben geleerd om onszelf te wantrouwen, om de realiteit die wij zien te verruilen voor de realiteit die ons getoond wordt. We hebben het verleerd om naar de signalen van ons lichaam te luisteren en daarmee geleerd dat het veiliger is om een beetje af te vlakken. Een beetje in te dimmen. Een beetje minder ‘vol’ te zijn.

Vrijheid -

Dit is een groot gedeelte van het werk wat we doen binnen tantra. We leren om ‘ja’ te zeggen tegen precies dat wat zich aandient in dit moment, om in verbinding te blijven met ons eigen hart en lichaam en daarmee ook met elkaar. Want als ik niet thuis ben in mij, hoe kan ik jou dan ooit bereiken?

En vervolgens zetten we die energie om in expressie, zodat ze in haar volledigheid in het bewustzijn - in het licht - mag komen. We leren ‘ja’ zeggen tegen onszelf, tegen onze intuïtie, tegen ons lichaam en haar wijsheid, we leren onze heldere waarnemen opnieuw vertrouwen en we leren ons lichaam dat ze ons kan vertrouwen, omdat ze voelt dat we naar haar luisteren.

Denk maar eens aan een vriendschap waarin je het gevoel had dat de ander niet luisterde, of steeds een afspraak verzet, of met zijn aandacht heel ergens anders is terwijl jij contact probeert te maken… is dat iemand die je vertrouwt? Nee. Vriendschap vraagt aandacht, aanwezigheid, liefde. Kan jij je lichaam en je energie ontmoeten als een dierbare vriend? En echt interesse hebben voor wat zij jou vertellen wil? Een deelneemster aan de a.s. training van Your Yoni Journey schrijft:

‘Ik heb mezelf nog nooit zoiets cadeau gedaan, maar nu voel ik dat het tijd is voor mij!’

Zelfliefde komt niet altijd met een warm bad vol rozenblaadjes. Zelfliefde komt met tijd en ruimte voor jezelf, eerlijkheid naar jezelf en expressie van jezelf. Precies zoals jij nu bent. Alleen van daaruit, vanuit de plek waar jij je veilig genoeg voelt om ‘ja’ te zeggen tegen jezelf, kan het onbekende - het leven! - zich in geur en kleur ontvouwen. Ga je mee?

Is het tijd voor jou?

Veel liefs,
Chris

Highlights!

Me-too?
Mijn lief en ik zitten met de grote C op de bank en hebben het over de hele tumultueuze ‘tweede golf’ van me-2 verhalen die al enkele dagen het land in de ban houden.

Is het goed dat deze verhalen in het licht komen? Ja!
Moet hier aandacht voor komen? Ja, veel, meer, nog meer.
Is dit een probleem van vrouwen? Nee, zeker niet.
Is dit een probleem van mannen? Nee.
Dit is een probleem van ons allemaal.

Ik ben van mening (en vele met mij), dat we niet te maken hebben met individuele geesten die ergens iets niet begrepen hebben, nee, volgens mij hebben we hier te maken met een diepe verwonding en grote verwarring op wat het betekent om ‘man’ te zijn, om ‘vrouw’ te zijn, om ‘mens’ te zijn.

Wijzende vingers!
Ik kijk om me heen en zie mannen pogingen doen zich in de schoenen van de geraakte vrouwen te plaatsen, ik zie ze hun plek als dader innemen, zich afvragen of dat ene moment toen in de kantine en toen bij hun tweede vriendinnetje ook grensoverschrijdend was… Ik zie ze tevoorschijn komen met moed, met kwetsbaarheid, met schuld.. Ik buig voor de moed, ik buig voor de kwetsbaarheid, maar wat zou ik de schuld graag een ander jasje aantrekken.

Deze man is geen monster. Deze man is ook jouw broertje, deze man is ook jouw minnaar, deze man is je zoon, deze man is je vader, deze man… ben jij. En deze man ben ik.

Want ik durf mij uit te spreken over de seksistische opmerkingen die plaatsvonden op de toneelschool, over de miljoenen keren catcalling in het donker op straat, over de vele anonieme handen op mijn billen in de discotheek…

Durf ik…?
…Maar durf ik te erkennen dat ik als pubermeisje een twee jaar jonger buurjongetje betastte? Was het tegen zijn zin in? Er was geen tegenspraak, maar ik herinner me ook geen inspraak. Durf ik me de keren dat ik mijn partners net een zetje tegen beter weten in gaf op seksueel gebied toe te eigenen? Durf ik mijn daderschap te nemen?

Door de afgelopen dagen beide kanten van de munt onder ogen te komen in mezelf voel ik me verzachten naar alle partijen, ze hebben beide pijn. Soms weten ze dat niet, maar die blindheid is de pijn van de tijd. Onze collectieve psyche draagt de wonden van een left-brain georiënteerde, patriarchische maatschappij. Mannen én vrouwen. Mensen. Kunnen we de moed vinden om te erkennen dat er in ons allen een vermogen tot daderschap zit? Een vermogen tot blindheid?

Ik ben een andere jij -
Ik moet denken aan een gebruik in een inheemse stam dat me steeds weer kippenvel geeft. Hier komen ze samen met de gehele tribe wanneer iemand een misdaad heeft gepleegd. Degene die de misdaad pleegt komt dan in het midden van de cirkel te staan en iedereen (!) spreekt tot deze persoon wat ze mooi aan hem/haar vinden. Dat doen ze net zo lang, soms dagen, tot deze persoon zich zichtbaar weer zijn eigen goedheid herinnerd.

En daarmee is hij vrij.

Laat ons de macht tot vergeving en verbinding uitoefenen.

Schuld houdt gevangen.

Helen doen we samen.

NB. Met dit schrijven probeer ik niemands ervaring te bagatelliseren of kleiner te maken, noch probeer ik wangedrag op wat voor een manier dan ook te vergoelijken, wat ik wel probeer is aan te tonen dat de pijn in alle partijen meereist, en dat de heling ook door ons allen gedaan dient te worden.

Polariteit. Het is een hip woord. Maar wat bedoelen we er eigenlijk mee?
Ik had als kind zo’n houten treinbaan set met wagonnetjes die zich door magneetjes met elkaar verbonden. Door plus en min samen te brengen kon je een eindeloos lange trein vormen die door aantrekkingskracht aan elkaar gekoppeld bleef. Door min en min samen te brengen gebeurde er niets, door plus en plus samen te brengen kon je een ander wagonnetje middels onzichtbare krachten doen afstoten.

Zo is het ook in onze seksualiteit; er is weinig aantrekkingskracht wanneer beide partners in dezelfde pool vertoeven. De boel slaat dood of brandt heel snel op. Wanneer we elkaar juist wel als woest aantrekkelijk beschouwen heeft dat vaak te maken met hoe de energetische lichamen van plus en min met elkaar communiceren. Wanneer we de plus en minpool samenbrengen ontstaat er elektriciteit, energie. En hoe sterker te polen geladen zijn, des te groter het energetisch veld dat vrijkomt bij ontmoeting.

Glad ijs -

Polariteit wordt veel geplakt aan mannelijkheid of vrouwelijkheid, terwijl het in feite gaat over aantrekkingskracht tussen uitersten. Wat als dat er niet op één bepaalde manier uit hoeft te zien? Je hebt vast weleens een uitspraak gehoord die lijkt op, ‘om een echte man/vrouw te zijn moet je… [fill in the blank]’.

Verder worden we omver geblazen door social media beelden die lijken te prediken dat vrouwen pas in hun vrouwelijkheid staan wanneer ze in een niemandallig jurkje drijven op de zee van Bali en mannen pas in hun mannelijkheid staan wanneer ze ‘aanwezig en non-reactief’ blijven in zelfs de meest extreme omstandigheden. Vergeef me mijn generaliserende beeldspraak, ik gebruik om te wijzen naar dat het uiterlijke jasje is veranderd sinds de jaren 60, maar het dogma - m.a.w. ‘zo moet het’ - niet. Om Michaela Boehm te quoten: 'We're back in the 60s with a pseudo-spiritual scent of palo-santo justifying our misbehaviour'.

Wat religie onderscheid van spiritualiteit is dat het eerste gebaseerd is op geloof en het tweede op ervaring. Een kant en klaar antwoord op ‘wat is mannelijkheid/vrouwelijkheid’ bestaat dus niet. Wat is het voor jou?

Polariteit & authenticiteit -

Gelukkig kunnen we ook heel goed vrij van dogma het principe van polariteit onderzoeken. Of onderzoeken waar we zelf nog bewegen vanuit onbewuste overtuigingen… Door te spelen met aantrekken en afstoten, met geven en ontvangen, met water en vuur. Vaak komen we er dan achter dat we, hoewel we allemaal andere tinten van voorkeur hebben, we allemaal toegang tot het volledige spectrum aan kleuren en ervaringen! De vrijheid om alle kleuren in dit spectrum te belichamen en je hiermee bewust te worden van keus is gigantisch, de mogelijkheden eindeloos.

Alles in de wereld van vorm bestaat bij de gratie van haar tegenpool; zonder dag geen nacht, zonder zwart geen wit, zonder vol geen leeg. Tantra en wetenschap noemen het misschien anders maar zijn het er over eens dat heel het universum uit deze dans, de dans van Shiva en Shakti, ontsprongen is. Vanuit de (klassieke) tantra en moderne wetenschap bekeken heeft al wat leeft precies evenveel plus als min. Evenveel Shiva (het fundamentele mannelijke principe, bewustzijn) als Shakti (het fundamentele vrouwelijke principe, energie). Volgens dit begrip kunnen we dus op alle kleuren in onszelf aanspraak doen, wanneer we de sleutels weer in handen krijgen.

Het gaat er hier dus niet om hoe het er volgens de boeken of volgens Instagram uitziet, maar hoe het er uitziet voor jou. In jou. Wat is jouw ervaring in het landschap van polariteit? Durf je je helemaal te laten zakken in overgave, of je juist volledig over te geven aan je dierlijke begeerte (zonder je bewustzijn te verliezen)? Wat kom je tegen?

Dit en veel meer onderzoeken we in het koppel-drieluik dat zich over ‘21 & ‘22 ontvouwt. Ik sta te popelen. De september groep, ‘Water & Vuur’ zat vol, door een verschuiving is er 1 plekje vrij gekomen! Is dat plekje voor jullie?

En kersvers op de agenda staat een avond mantra zingen in de wei en een hele nacht mantra zingen voor de herfst-equinox! Zie ‘coming up’ hieronder.

Hopelijk zie ik je daar!

Highlights!

‘Oef. Hier zit ik dan. In mijn geliefde yurt ‘Hafiz’, in een weiland wat ik de afgelopen vier jaar ‘thuis’ heb mogen noemen. Om me heen staan dozen, kisten en gevulde rieten manden. Verhuizen is typisch zo’n aangelegenheid die me laat zien dat er altijd eerst meer chaos is alvorens rust en ruimte zich aandienen.

Het is de laatste dag van juni, de wereld gaat stukje bij beetje, vaccinatie bij vaccinatie, protest bij protest, weer open. De zomer beweegt naar een piek toe, het weer is broeierig en stormachtig, mensen gedragen zich uitbundig en een tikkie roekeloos. Alles behoort tot het komen en gaan der seizoenen.’

Met bovenstaande woorden begon ik twee weken geleden dit schrijven. Niet lang hierna vlogen de besmettingen weer de lucht in, speelt de politiek wederom paniekvoetbal en viel ik zelf in een overweldigende achtbaan der emoties.

Met m’n billen bloot -
Door de verhuizing rezen in mij kinderangsten naar boven van ongekende grootte. Op de ‘push/pull’ munt van hechting ben ik altijd een duwer geweest. Degene die vertrok. Degene die het vliegtuig nam. Degene die geen ruimte voelde. Het verlangen tot versmelting wat ik in de ander waarnam kende ik met korte vlagen maar veelal voelde ik me ervan vervreemd.

Tot afgelopen maand -
... in deze tijd van transitie waarin ik mijn voet uit de nooduitgang trek en in een huis plaats met mijn geliefde aan mijn zij.
... daar waar het ‘ja’ zeggen me met vlagen dermate bevreesd dat ik niet meer helder zie.
... wanneer ik niet anders kan dan buigen, steeds weer buigen, dieper buigen en blijf buigen voor de menselijkheid van dit aardse bestaan en al haar spiegels. Spiegels die, wanneer we ons eigen aangezicht durven te aanschouwen, ons uitnodigen tot een steeds vollediger ontwaken in het menszijn.

Het maakt me nederig. Hoewel ik de kleuren die zich aandienen niet gemakkelijk vind (niet leuk, niet mooi noch aantrekkelijk), voel ik dat het tijd is voor deze delen om tevoorschijn te komen. Want tja… Enkel dat wat in het licht der bewustzijn mag komen draagt de potentie tot transformatie. Ik moet dus met m’n billen bloot.

Het pad der inclusie -
Dit ‘in het licht zetten’ is een groot gedeelte van het pad van tantra, van ‘ja’, van inclusie. Het is een pad van vliegen en vallen, van vinden en verliezen, en het is een traag pad.

Adem voor adem. Adem je nog?
Stap voor stap. Voel je je voeten?

Een fragment uit het boek waar ik dagelijks in schrijf:
‘En dan zitten we tegenover elkaar buiten in de zon, klem als sardientjes in een blik. Ik zie een frons op haar voorhoofd die plots maakt dat ik de hele situatie niet meer serieus kan nemen. Ik probeer mijn lach te onderdrukken in een ijle poging mijn slachtofferschap te behouden maar het is tevergeefs. Ik lach, zij lacht, ons lachen brengt tranen van opluchting en de bril van projectie valt in het gras.’

De vraag is niet, ‘wat gaat hier mis?’
De vraag is, ‘kan ik blijven?’

Niets is zo veranderlijk als het eb en vloed van het menselijk gemoed. Er worden voortdurend dingen afgerond en dingen geboren; mensen, projecten, relaties, weersomstandigheden…

Onthulling & heelheid -
En dat is een groot gedeelte van wat doen in trajecten, retraites, individuele sessies. Het ont-hullen van ons binnenste. Het naar buiten brengen wat er (veelal goed verstopt) van binnen in ons leeft.
Het klinkt misschien niet zo sexy, maar man oh man, wat is het bevrijdend om alle delen van onszelf aan het licht te mogen brengen en ze te herkennen en erkennen als kleuren in ons wezen, niet als ons ware wezen zelf.

Het doet me denken aan een tekst die ik van de week las in ‘The Undefended Self’ van Susan Thesinga over het verschil tussen je ergens mee identificeren en iets in jezelf identificeren. M.a.w. niet ‘ik ben de angst’, maar ‘kijk nou, er is angst’. Susan schrijft dat de sleutels van waarheid & liefde (zelf-acceptatie) ons helpen de onbelichte delen die tot noch toe in de schaduw stonden, in het licht zetten.

Voor dit proces van heelwording nemen we verschillende lenzen; de lens van seksualiteit, de lens van intimiteit, de lens van partnerschap. Iedere lens legt de nadruk een specifiek aspect van ons wezen wat vervolgens toont hoe dit aspect in alle andere aspecten doorsijpelt. As above so below. Dit “kleine” mens-zijn is de microkosmos van de macrokosmos, wat er binnen in ons gebeurd krijgen we buiten ons gereflecteerd tot in gekmakende precisie.

Door eerlijk en liefdevol te kijken ont-hullen we de lagen die onze essentie versluieren. Door de energie in beweging te brengen, tot expressie en door het Goddelijke te erkennen in de meest onwel riekende krochten van de ziel herinneren we ons weer de onschuld, de puurheid, de intimiteit met het bestaan. Her-innering. Het opnieuw ‘verinnerlijken/thuisbrengen’ van alle verloren delen in onszelf. Dat is de uitnodiging, keer op keer weer. In het eren, dragen en leren van dit proces schuilt grote vrijheid. Heelheid.

Reis je mee?

Flashback & flash-forward, de highlights →

→ Drie weken geleden hebben we ‘Your Yoni Journey’ afgerond met een werkelijk diep ontwapenende groep van 20 vrouwen. Wat een godsgeschenk is het toch om drie volle maanden met elkaar op te mogen reizen, elkaars groei en worsteling te aanschouwen, steeds wat verder open durven vallen... Om ruimte te durven geven aan de verwondering en de beknelling, aan de extase en de schreeuw, aan de oorverdovende levensenergie die door een ieder van ons heen suist.
Psst… goed nieuws! De data voor ‘Your Yoni Journey’ 2022 zijn al bekend! Ja. je kan je zelfs al aanmelden!

→ En terwijl het binnenin mij natrilt en kolkt van deze reis, staat (tussen het verhuizen door) de zomerretraite ‘Intimacy with Life’ alweer op de stoep. De groep zit al geruime tijd vol en dat doet mijn hart en ziel dansen. Het vertelt me dat de honger naar intimiteit, de hunkering naar het volledig leven van dit ene kostbare leven dat ons geschonken is, groot is. Dat het tijd is, tijd om te blijven.

→ En dan is nu ook het moment aangebroken om de blik al voorzichtig aan richting het najaar te werpen… Want er staan een aantal prachtige projecten op rij voor jou en jullie. Jullie?
Ja. Er staat een spiksplinternieuw koppel-drieluik in de steigers dat zich spreiden zal over de spanne een jaar. In September gaan we met de eerste retraite ‘Water & Vuur’ van start! Je vindt HIER meer informatie en de mogelijkheid om je aan te melden voor deze retraite of het gehele drieluik! Het belooft een prachtige reis te worden. (Wacht niet al te lang met je aanmelden: er is plek voor 10 koppels in totaal.)

→ Last but nog least wil ik alvast wat aandacht vestigen op de winterretraite ‘Rite of Passage’, deze zal plaatsvinden tussen 30 december ‘21 en 4 januari ‘22.

Gistermiddag kreeg ik een mailtje binnen van een vrouw die 3,5 jaar geleden een workshop-reeks bij mij volgde. In een stuk meer woorden dan de titel van dit bericht is dit wat ze me schreef. Ze schreef ook; ‘ik begrijp dat dat niet leuk is om te horen, maar het voelt toch belangrijk om het te delen’.

Tja, als ik me verheug op een zonnige dag en ik zie bij het ontwaken dat het regent, vind ik dat ook niet leuk, maar om vervolgens te ontkennen dat het regent, mijn zomerjurk aan te trekken en kou te kleumen is ronduit koppig en naïef. Zo ook hier, natuurlijk vind ik dat niet leuk om te horen, maar haar ervarin afketsen of als ‘insignificant’ schetsen zou ronduit arrogant zijn. Ik hoor haar graag, want ik vind het héél belangrijk.

Ik vraag haar of ze ruimte heeft om even te bellen, dat heeft ze. Het is een fijn gesprek. ‘Zo erg was het allemaal niet hoor’, zegt ze, ‘maar toch knaagt er na 3,5 jaar nog steeds iets’. Het lijkt me daarmee de hoogste tijd dat ze dit in contact brengt en ik ben haar dankbaar dat ze (alsnog) aan de bel trekt. Ze verteld me dat ze hetzelfde tegen een andere trainer had gezegd die dat op zachts gezegd ‘niet kon horen’ en daarmee het vertrouwen om over dergelijke onderwerpen uit te reiken wat kwijt was geraakt. Goh. Daar krijg ik nou furie van in mijn onderbuik...

→ Wanneer wij als trainers te beroerd zijn om de ervaring van de mensen die hun vertrouwen in onze handen leggen serieus te nemen… ja, dan maken we het veld daadwerkelijk onveilig.

→ Wanneer wij als trainers geen zicht hebben op overdracht en tegenoverdracht, power dynamics en projectie, of te beroerd zijn om dit zicht te ontwikkelen, hoe kunnen we dan ooit pogen een veld van zelfontwikkeling te dragen?

→ Wanneer ‘wij als trainers’ niet kunnen onderkennen dat we fouten maken stopt daar voor ons de leercurve, de menselijkheid en daarmee de relatie met onze deelnemers, het veld, de mensen die hun vertrouwen in onze handen leggen.

Ik heb veiligheid en consent erg hoog in het vaandel staan binnen het werk dat ik doe, en tegelijkertijd kan ik niet garanderen dat iemand zijn/haar grenzen niet over gaat. Op die manier kan ik nooit en te nimmer beloven dat ik een veilige ruimte biedt. Hooguit dat ik mijn uiterste best doe een zo veilig mogelijke ruimte te scheppen met de middelen die tot mijn beschikking zijn. En daar zijn nogal wat variabelen in. Soms voelt dat als een ijshockey wedstrijd op een circus koord. Nee, wij als trainers, doen (veelal, hoop ik) ons uiterste best, maar zijn niet zaligmakend.

Ik herinner me dat ik zelf deelnam aan een retraite waar we op dag één hupsakee een yoni-massage in werden geworpen (en nee - hoewel het mij weinig verbaasde - stond dat niet op de flyer, voor sommigen kwam dit bericht dus als een koude douche). Er werd geen woord over consent gerept. Ik zag er vrouwen bevriezen en hoorde in de deelronde de dag erna hoe veel vrouwen er hun grenzen (ver) over waren gegaan, dit hield de dagen erna in verschillende vormen aan. Ik sprak erover met de staf, die hun keuzes maakte op hun manier. Ik zag in dat zij niets ‘fout’ deden, maar dat de vrouwen simpelweg niet in staat waren hun grenzen ten eerste te voelen en ten tweede te communiceren. Ik schrok. Ik was al aardig wat gewend, zat diep in het vrouwenwerk, maar dit shockeerde me. ‘Dit nooit’, dacht ik toen. Dit. Nooit.

Er is in mijn trainerschap al veel verschoven in de jaren dat ik groepen geef. Ik blik terug op momenten waarvan ik nu weet, ‘oei, dat was niet verantwoord’. En ik weet dat ik over 10 jaar terug zal blikken op het nu met nieuwe kennis, nieuwe ervaring en een verdiept begrip, dan zal ik hoogstwaarschijnlijk ook dezelfde situaties net even anders aanpakken. Ook nu maak ik fouten, schat ik situaties verkeerd in, want weetje, ook nu ben ik mens.

En dat mens zijn, daar hou ik zo verschrikkelijk van. Daarom vind ik werken met mensen ook zo eindeloos intrigerend. En daarom ben ik ook niet zo bang voor dit soort telefoontjes, omdat ik me mezelf mijn mens zijn vergeven kan. Omdat ik mijn eigen integriteit vertrouw. En tegelijkertijd sta ik als mens, als trainer, voor groepen, in bijzonder kwetsbare ruimtes, en vind ik het heel erg belangrijk dat ik alles doe wat binnen mijn machten ligt om jou te laten voelen dat je keus hebt. Dat je de keus hebt om ‘nee’ en dan dus ook ‘ja’ te zeggen. Die keuze maakt je vrij, autonoom, soeverein.

Dus, ik wil je vragen, heb jij je onveilig gevoeld in een ruimte die door mij (of een van mijn collega’s) gedragen werd? Als je contact met me (/hen) op wilt nemen dan moedig ik dat ten zeerste aan. #thismatters

Zo, dit was weer een hele rant #tijdvoortaboe. Wederom, dankjewel (!) als je tot hier gelezen hebt. Het voelt erg belangrijk om hier, ongoing, aandacht aan te besteden. Zeker in dit veld van intimiteit, van zelfonderzoek, van spiritualiteit, van s e k s ualiteit. Laten we alsjeblieft gezamenlijk klokkenluiders zijn, als deelnemers en als trainers, en dit veld SAMEN een veilig(er) veld maken, zodat we vanuit vertrouwen en vreugde naar (innerlijke) vrijheid kunnen blijven bewegen.

Ik ben benieuwd naar jouw stem & ervaring. Comments / share etc. heel erg welkom.

Liefs,

Chris

NOTE -

Ik poog zorg te dragen voor veiligheid...

→ Door met intakes (schriftelijk en telefonisch) te werken en zo in te schatten of iemand zichzelf kan dragen in een ruimte waar het werk wel therapeutisch is maar geen therapie

→ Door ruimschoots aandacht te besteden aan consent (in acht nemende dat consent niet het onderwerp pur sang is van mijn werk, daar zijn weer prachtige losse workshops voor)

→ Door altijd de mogelijkheid te benoemen om een structuur niet mee te doen / niet ‘verder’ te gaan dan punt x / een stap terug te nemen, etc.

→ Door in een team te voorzien zodat er altijd een gedegen vangnet is

→ Door supervisie uit te nodigen om mij (en mijn team) te blijven spiegelen en ondersteunen, veelal door mensen die dit pad al tientallen jaren langer bewandelen

→ Door altijd met feedback formulieren te werken, ook als ik workshop x al 35 keer gegeven heb, omdat ik van jouw ervaring kan leren hoe ik de ervaring voor de persoon na jou nog beter kan maken

→ Door jou te vragen, hier & nu, wat doe jij om veiligheid te waarborgen? En wat heb je nodig om je veilig te voelen?

→ Vul aan!

Gistermiddag kreeg ik een mailtje binnen van een vrouw die 3,5 jaar geleden een workshop-reeks bij mij volgde. In een stuk meer woorden dan de titel van dit bericht is dit wat ze me schreef. Ze schreef ook; ‘ik begrijp dat dat niet leuk is om te horen, maar het voelt toch belangrijk om het te delen’.

Tja, als ik me verheug op een zonnige dag en ik zie bij het ontwaken dat het regent, vind ik dat ook niet leuk, maar om vervolgens te ontkennen dat het regent, mijn zomerjurk aan te trekken en kou te kleumen is ronduit koppig en naïef. Zo ook hier, natuurlijk vind ik dat niet leuk om te horen, maar haar ervarin afketsen of als ‘insignificant’ schetsen zou ronduit arrogant zijn. Ik hoor haar graag, want ik vind het héél belangrijk.

Ik vraag haar of ze ruimte heeft om even te bellen, dat heeft ze. Het is een fijn gesprek. ‘Zo erg was het allemaal niet hoor’, zegt ze, ‘maar toch knaagt er na 3,5 jaar nog steeds iets’. Het lijkt me daarmee de hoogste tijd dat ze dit in contact brengt en ik ben haar dankbaar dat ze (alsnog) aan de bel trekt. Ze verteld me dat ze hetzelfde tegen een andere trainer had gezegd die dat op zachts gezegd ‘niet kon horen’ en daarmee het vertrouwen om over dergelijke onderwerpen uit te reiken wat kwijt was geraakt. Goh. Daar krijg ik nou furie van in mijn onderbuik...

→ Wanneer wij als trainers te beroerd zijn om de ervaring van de mensen die hun vertrouwen in onze handen leggen serieus te nemen… ja, dan maken we het veld daadwerkelijk onveilig.

→ Wanneer wij als trainers geen zicht hebben op overdracht en tegenoverdracht, power dynamics en projectie, of te beroerd zijn om dit zicht te ontwikkelen, hoe kunnen we dan ooit pogen een veld van zelfontwikkeling te dragen?

→ Wanneer ‘wij als trainers’ niet kunnen onderkennen dat we fouten maken stopt daar voor ons de leercurve, de menselijkheid en daarmee de relatie met onze deelnemers, het veld, de mensen die hun vertrouwen in onze handen leggen.

Ik heb veiligheid en consent erg hoog in het vaandel staan binnen het werk dat ik doe, en tegelijkertijd kan ik niet garanderen dat iemand zijn/haar grenzen niet over gaat. Op die manier kan ik nooit en te nimmer beloven dat ik een veilige ruimte biedt. Hooguit dat ik mijn uiterste best doe een zo veilig mogelijke ruimte te scheppen met de middelen die tot mijn beschikking zijn. En daar zijn nogal wat variabelen in. Soms voelt dat als een ijshockey wedstrijd op een circus koord. Nee, wij als trainers, doen (veelal, hoop ik) ons uiterste best, maar zijn niet zaligmakend.

Ik herinner me dat ik zelf deelnam aan een retraite waar we op dag één hupsakee een yoni-massage in werden geworpen (en nee - hoewel het mij weinig verbaasde - stond dat niet op de flyer, voor sommigen kwam dit bericht dus als een koude douche). Er werd geen woord over consent gerept. Ik zag er vrouwen bevriezen en hoorde in de deelronde de dag erna hoe veel vrouwen er hun grenzen (ver) over waren gegaan, dit hield de dagen erna in verschillende vormen aan. Ik sprak erover met de staf, die hun keuzes maakte op hun manier. Ik zag in dat zij niets ‘fout’ deden, maar dat de vrouwen simpelweg niet in staat waren hun grenzen ten eerste te voelen en ten tweede te communiceren. Ik schrok. Ik was al aardig wat gewend, zat diep in het vrouwenwerk, maar dit shockeerde me. ‘Dit nooit’, dacht ik toen. Dit. Nooit.

Er is in mijn trainerschap al veel verschoven in de jaren dat ik groepen geef. Ik blik terug op momenten waarvan ik nu weet, ‘oei, dat was niet verantwoord’. En ik weet dat ik over 10 jaar terug zal blikken op het nu met nieuwe kennis, nieuwe ervaring en een verdiept begrip, dan zal ik hoogstwaarschijnlijk ook dezelfde situaties net even anders aanpakken. Ook nu maak ik fouten, schat ik situaties verkeerd in, want weetje, ook nu ben ik mens.

En dat mens zijn, daar hou ik zo verschrikkelijk van. Daarom vind ik werken met mensen ook zo eindeloos intrigerend. En daarom ben ik ook niet zo bang voor dit soort telefoontjes, omdat ik me mezelf mijn mens zijn vergeven kan. Omdat ik mijn eigen integriteit vertrouw. En tegelijkertijd sta ik als mens, als trainer, voor groepen, in bijzonder kwetsbare ruimtes, en vind ik het heel erg belangrijk dat ik alles doe wat binnen mijn machten ligt om jou te laten voelen dat je keus hebt. Dat je de keus hebt om ‘nee’ en dan dus ook ‘ja’ te zeggen. Die keuze maakt je vrij, autonoom, soeverein.

Dus, ik wil je vragen, heb jij je onveilig gevoeld in een ruimte die door mij (of een van mijn collega’s) gedragen werd? Als je contact met me (/hen) op wilt nemen dan moedig ik dat ten zeerste aan. #thismatters

Zo, dit was weer een hele rant #tijdvoortaboe. Wederom, dankjewel (!) als je tot hier gelezen hebt. Het voelt erg belangrijk om hier, ongoing, aandacht aan te besteden. Zeker in dit veld van intimiteit, van zelfonderzoek, van spiritualiteit, van s e k s ualiteit. Laten we alsjeblieft gezamenlijk klokkenluiders zijn, als deelnemers en als trainers, en dit veld SAMEN een veilig(er) veld maken, zodat we vanuit vertrouwen en vreugde naar (innerlijke) vrijheid kunnen blijven bewegen.

Ik ben benieuwd naar jouw stem & ervaring. Comments / share etc. heel erg welkom.

Liefs,

Chris

NOTE -

Ik poog zorg te dragen voor veiligheid...

→ Door met intakes (schriftelijk en telefonisch) te werken en zo in te schatten of iemand zichzelf kan dragen in een ruimte waar het werk wel therapeutisch is maar geen therapie

→ Door ruimschoots aandacht te besteden aan consent (in acht nemende dat consent niet het onderwerp pur sang is van mijn werk, daar zijn weer prachtige losse workshops voor)

→ Door altijd de mogelijkheid te benoemen om een structuur niet mee te doen / niet ‘verder’ te gaan dan punt x / een stap terug te nemen, etc.

→ Door in een team te voorzien zodat er altijd een gedegen vangnet is

→ Door supervisie uit te nodigen om mij (en mijn team) te blijven spiegelen en ondersteunen, veelal door mensen die dit pad al tientallen jaren langer bewandelen

→ Door altijd met feedback formulieren te werken, ook als ik workshop x al 35 keer gegeven heb, omdat ik van jouw ervaring kan leren hoe ik de ervaring voor de persoon na jou nog beter kan maken

→ Door jou te vragen, hier & nu, wat doe jij om veiligheid te waarborgen? En wat heb je nodig om je veilig te voelen?

→ Vul aan!

‘Poeh, wel veel geld hoor’

‘Ik twijfel of ik dit wel aan mezelf uit kan geven’

‘Dat heb ik niet voor het oprapen liggen’

‘Ik wil heel graag meedoen, maar ik struikel over de prijs’

Eergisteren schreef iemand in reactie op mijn ‘mijn yoni journey’ post:
‘Erg interessant. Alleen jammer dat het zo duur is…’

Ik nam het aan als uitnodiging om mijn (immer groeiende) perspectief hierop eens publiekelijk te delen, omdat het belangrijk voelt om ook over dit taboe onderwerp (geld) transparant te zijn. Want hoewel praten over s e k s me moeiteloos afgaat, vind ik praten over geld toch steeds weer spannend. Bij het eerste onderwerp ervaar ik ruimte, vreugde en verheuging. Bij het tweede onderwerp een licht weggedrukte kramp. Ik schreef haar terug:

Hee S!

Dankjewel voor je reactie, en fijn dat het materiaal je inspireren kan.

Ik begrijp absoluut dat het een grote uitgave is als je overweegt om aan Your Yoni Journey deel te nemen (to the point: E1200,- hebben we niet allemaal voor het oprapen liggen). Vroeger vond ik het zelf ook jammer, dat programma's die me zo aanspraken zo ‘duur’ waren. Ik vond het niet alleen jammer, ik vond het ook stom, belachelijk en zelfs onethisch. Van binnen hoorde ik: 'Hoe kan je roepen dat je wil dat dit voor iedereen toegankelijk is en er zo'n prijskaartje aan hangen?' & 'Dat is helemaal niet toegankelijk!'

Ik heb jarenlang met een habbekrats van dag tot dag uit een rugzak geleefd, ik vond geld totaal overrated. Maar ik heb ook jarenlang op festivals gestaan, geassisteerd, groepen gedraaid, etc... voor nop. Ik heb er fantastische ervaringen opgedaan maar het liet me ook vaak met een knagend gevoel achter. Want voor nop kan ik geen boodschappen doen bij de biologische tuinderij, en dat vind ik belangrijk, voor nop kan ik geen microfoon kopen om programma's op de nemen voor jou, voor nop kan ik geen zaal huren waarin je je veilig en gedragen voelt, voor nop kan ik mijn eigen team niet uitbetalen, etcetera…

En dat wil ik nu juist zo graag, ik wil eerlijke prijzen betalen aan de locatie, aan mijn team, aan de cateraar, aan de muzikanten, en ik wil kunnen dromen over een stuk eigen land waar ik met mijn partner kinderen op aarde brengen mag, en ik wil dat die kinderen mooi onderwijs mogen genieten... En datzelfde wens ik jou. En iedereen. En ieders kinderen.

Bovendien wil ik dat jij een investering maakt die laat zien dat je heel je hart in dit onderzoek (in jezelf!) wilt leggen. Het duurde jaren voor zelf in de smiezen had dat mijn weigering om geld te investeren, evengoed een weigering was om werkelijk in mijzelf te investeren. Wonderlijk genoeg zie ik dat ook vaak terug in gedrag van cursisten, de regel gaat niet altijd op, maar vaak wanneer ik iemand (bijvoorbeeld tegen een dienstenruil) toeliet, liet deze persoon het op het laatste moment afweten of was het overduidelijk de persoon in de ruimte die zich letterlijk het minst committeerde aan het groepsprocess. Interessant!

Als je de prijs van de trainingen en retraites van Unveiling Intimacy zou omrekenen naar een uurloon, zou het nog steeds om te lachen en te huilen tegelijkertijd zijn. Maar op dit moment sta ik achter deze prijs. Iedere keer weer is prijsbepaling voor mij een spannende dans op een dun koord. Omdat ik integer wil zijn naar mezelf en naar degene die de investering maakt. Daarom ben ik groot fan van 'over-leveren', meer geven dan ik zeg dat ik geef en dat wat ik geef, geven met alles wat ik geven kan. Dat kan nu, ik kan kan over-leveren omdat ik niet meer voortdurend hoef te overleven. Daarmee kan ik een ervaring ontwerpen die duurzaam is en bijdragen aan een wereldbeeld wat duurzaam is.

Antwoorden? Ik heb ze niet. Maar ik word wel steeds helderder in mijn waarheid en integriteit. Tegenwoordig durf steeds vaker ik prijzen te vragen die in balans voelen om alle bovenstaande redenen, maar ook omdat ik zelf niet meer bang ben prijzen te betalen die kloppen. Ik geef mijn geld nu met liefde uit aan programma's die uit hart en ziel geboren zijn,

Vroeger draaide ik ieder dubbeltje 34 keer om, ook niets mis mee. Maar nu geniet ik ervan, om ook op deze manier (financieel) in mezelf te investeren.

Ik schrijf dit schrijven omdat het belangrijk voor me voelt transparant te zijn en op te staan voor alle ‘wereldverbeteraars’ die stoeien met geld (vragen & uitgeven). Door een inkijkje te geven in de dans die ik zelf met 'geld' als entiteit maak. Persoonlijk en bedrijfsmatig. Eindeloos fascinerend.

Dankjewel S, voor je opmerking die me tot dit schrijven geïnspireerd heeft!

En dan ga ik nu op zoek naar een mooie locatie voor de zomer-retraite, en in alle waarschijnlijkheid steeds weer een beetje verkrampen als ik de kosten zie van de plekken die simpelweg de beste bedding bieden voor het werk wat we doen. En daar dan ontspanning in vinden. En ze toch bellen. En boeken. En een prijs bepalen, en jou uitnodigen om mee te gaan op reis.

Liefs,

Chris

We dansen tot we zweten. Struinen van re-birthing naar medicijnwerk, of van rave naar festival. We zijn op zoek naar levendigheid, we hongeren naar verbinding. Naar expansie. Naar ecstase. Naar explosie! Naar extremiteiten.

We lopen warm van piek ervaringen die wijzen naar dat wat niet met woorden te beschrijven is: eenheid, totaal geluk, alomvattend genot, volledige overgave, God... Dat soort woorden.

De populaire gedachte (en gedrag) die hand in hand met dit verlangen loopt, is dat die ervaringen alleen gepaard kunnen gaan met 'sneller', 'beter', 'harder', en 'meer!'

Minder populair en meer waar, is dat de weg zich stap voor stap en adem voor adem ontvouwen mag. We lijken collectief, op een troon van ongeduld en snelle consumptie te zitten. We verlangen naar een magische pil.

Ik bedank vriendelijk, ik hoeft noch heb er een. In het werk dat ik doe, zal ik je juist telkens weer terugwijzen naar de intimiteit met jouw eigen ervaring. In welke kleur deze ook ten tonele verschijnt

Mijn ervaring is dag ik de grootste ruimtes van expansie betreed heb door precies het omgekeerde van de bovenstaande woorden - 'sneller', 'beter', 'harder', 'meer!' - te "doen".

Door te vertragen, door de druk van prestatie los te laten, door uit elkaar te knallen van té veel tederheid, door minder. Door minder te doén en meer toe te staan.

Dit is wat ik tekens weer mag ervaren, in mijn eigen proces en in het begeleiden van anderen. Dat de verdieping plaats vindt ín de vertraging. In het 're-sensitizing' van ons lichaam en energie, het opnieuw gevoelig worden voor haar signalen, voor haar (subtiele) taal, voor haar immense grootse wijsheid.

Afgelopen weekend, tijdens het werken met een prachtige groep vrouwen, kon ik niet anders dan wederom tot deze conclusie komen. Verdiepen (we waren immers op een 'verdiepingsweekend') is vertragen.

De paradox is dat 'vertragen' voor veel mensen 'saai' in de oren klinkt, maar wanneer puntje bij paaltje komt, is het de juist de diepe intimiteit die zich met vertraging laat zien, waar we gelijktijdig gulzig naar verlangen en zó bang voor zijn.

Ik ben benieuwd. Wat gebeurd er in jou als je deze woorden leest? Waar ga je sneller dan je kan of wil? Wat is er spannend aan om te vertragen?

Liefs,

Chris

Zojuist had ik een telefoontje met een vrouw die zich na de webinar van afgelopen maandag prompt inschreef voor een volumineus traject bij mij.

‘Wat ik je nog even wil meegeven’, zei ze, ‘is dat ik geen enkele twijfel heb om mee te doen, omdat ik zo aan ga op jouw puurheid, op je overdracht, op de pauzes die je neemt om adem te halen, op de belichaming die ik zelfs door het scherm heen kon voelen, op de moed die je hebt om te zeggen dat je het soms ook gewoon niet weet’. Ik voel de zon op mijn gezicht en zie de kippen scharrelen in het gras, ik hoor haar woorden en voel me dankbaar. ‘Je menselijkheid maakt dat ik je vertrouw. Ik wordt deze dagen helemaal omver geworpen met online aanbod en heb verschillende webinars over dit onderwerp bijgewoond, waar het voelde als kennisoverdracht, niet in het lichaam, en jij geeft me, door in jouw lichaam aanwezig te zijn, de veiligheid om in mijn lichaam aanwezig te zijn. Dat voelt zo authentiek, daar wil ik meer van.’

Ze geeft me tussen neus en lippen door het grootst mogelijk compliment. Ik ben haar dankbaar en voel me ook geraakt in de zoektocht die ik persoonlijk met dit onderwerp maak. Niet ‘authentiek’ zijn is een van mijn grootste angsten. Ik wil dat mensen mij als echt, eerlijk en transparant ervaren. Maar natuurlijk ook dat ze me vertrouwen, bij me willen leren en zich geïnspireerd voelen. En ik ben MOE. Ik ben MOE om mijn best te doen om als x of y tevoorschijn te komen op social media. Ik ben MOE om tegen de stroom van concurrentie in te zwemmen en uren na te denken over hoe ik me onderscheidt van de menigte in mijn vakgebied in plaats van me daadwerkelijk te richten op mijn specialisme en vakgebied. Ik ben MOE van doen alsof, en moet erkennen dat, terwijl ik al heel lang probeer om NIET te doen alsof, ik toch vaak een zure nasmaak heb van hetzelfde bericht in 35 verschillende Facebookgroepen te plaatsen. Ik wil geen beloftes maken die schreeuwen ‘bij mij krijg je alle tools om voor eeuwig in je heilige s-eksueel verlichte zelf te vertoeven’, omdat ik weet dat ik dat niet waar kan maken. En in mijn nederige opinie denk ik dat niemand dat waar kan maken en irriteer ik me een hoedje in de rondte wanneer ik dergelijke leuzen voorbij zie komen. Het is klaar. Ik ben er MOE van.

Maar ik heb ook ZIN. Ja. Als ik mezelf de ruimte geef om alle ‘sales’ trucks achterwege te laten en simpelweg te verschijnen zoals ik verschijn voor mezelf, dan heb ik daar ZIN in. Ik heb ZIN om een taal te spreken die van mens tot mens en hart tot hart beweegt, in plaats van tekort tot oplossing. Ik heb zin om te vertrouwen dat, wanneer ik in mijn lulligheid tevoorschijn kom, ik jou daarmee evengoed toestemming geef om in je lulligheid tevoorschijn te komen, en dat die beweging ons beide meer mens maakt. Ik heb geen zin om eindeloos foto’s te plaatsen van te mooie mensen op te mooie stranden. Ik woon in een tent, in een weiland, in het midden van Nederland, en daar voel ik me lekker. Heerlijk zelfs. En soms ellendig. En dan weer kruimelig, ruimtelijk, verkrampt of juist euforisch. Ik heb jarenlang over de wereld gereisd, diezelfde stranden bewoond, diezelfde mooie mensen opgehemeld en gekust. Maar nu ben ik hier, in een tent, in een weiland, op mijn blote knieën dankbaar voor het leven dat ik leven mag, de liefde die ik voelen mag en het werk dat ik ‘mijn werk’ mag noemen.

Aangenaam. Mijn naam is Chris, ik ben en moe en ik heb zin. En als je helemaal tot hier gelezen hebt, ben ik je dankbaar, en vraag ik me af, waar ben jij moe van? Waar heb jij zin in?

Laten we in deze wereld, nu, waarin we ons tot in den treuren achter dit scherm bevinden, in ieder geval de uitwisseling zo menselijk mogelijk maken. Daar kunnen we allemaal wat dieper van ademhalen, ik in ieder geval wel.

Heel veel liefs & geniet van de zon!
Chris

Naaktheid was normaal in mijn gezin.
Net als piemels, borsten en vagina’s. Intimiteit en sexualiteit werd niet op een voetstuk gezet, maar ook geenszins verborgen. Zoals je het poetsen van je tanden niet verbergt, of het koken van aardappels. Het was ‘gewoon’ onderdeel van het leven.

Ik herinner me dat mijn ouders vreeën achter een wit kamerscherm in de huiskamer (waar ook hun bed stond). Ik herinner me dat ik speelde met de borsten van mijn stiefmoeder, die dan met een knipoog zei; ‘als je later net zulke grote borsten hebt als ik, speel ik met die van jou, ja?’ Dat gebeurde nooit.

Je zou kunnen zeggen dat ik erg vrij ben opgevoed, je zou kunnen zeggen dat ik daar geluk mee heb gehad, en in veel opzichten heb ik dat ook. Maar ook ik ontkwam niet aan de grillen der media en maatschappij en werd, ondanks mijn vrije opvoeding, erg onzeker over mijn veranderende lichaam in de pubertijd. In het bijzonder mijn veranderende yoni (het woord wat bij mij thuis altijd al voor ‘vagina’ gebruikt werd).
Ik was ervan overtuigd dat mijn binnenste schaamlippen abnormaal lang waren, mijn clitoris te groot en de binnenkant van mijn yoni ‘mislukt’, als een oneffen berglandschap. Er was schaamte en onzekerheid.

Ik werd ontmaagd door een vriendje dat stapelgek op me was, maar om lekker te ruiken waste ik me ‘van onderen’ met Lactacyd voordat we vreeën en liet ik hem mij veel te snel penetreren. Ik wist het niet. Hij ook niet. Het was niemands schuld dat dat gebeurde, we waren jong en hadden simpelweg beide niet geleerd werkelijk om naar ons eigen of elkaars lichaam te luisteren.

Ik gebruikte vaginale zeep, glijmiddel met glycerine, en natuurlijk ook ‘de pil’ (die ik al vanaf mijn 15e slikte - niet omdat ik toen seksueel actief was maar om mijn menstruatie te reguleren, ‘handig op vakantie’ enzo...). Pas veel later, toen ik leerde welk effect deze producten hadden op mijn fysieke en mentale gestel, hield ik er heel rap mee op.

Mijn eerste relatie eindigde en jarenlang had ik een overwegend neutrale relatie tot mijn yoni en mijn seksualiteit. Ik was totaal opgezogen in mijn passie voor en studie in theater en dans. Los van enkele scharrels of kortstondige geliefden was mijn focus elders, ik was totaal onbewust van de grote potentie die in mijn eigen lichaam verscholen lag.

Dat bewustzijn diende zich pas aan toen ik het ellebogenwerk in mijn carrière als performer moe was, mijn spullen pakte, en het vliegtuig nam naar een spirituele community aan de westkust van Mexico. Hier ontmoette ik een man die de nodige stappen op het pad van tantrische seksualiteit gezet had en hij nam mij aan de hand naar een wereld die enerzijds van een andere planeet leek te zijn en me anderzijds liet thuiskomen als nooit tevoren. Ik was totaal verbluft.

Het was voor mij even slikken, want ondanks mijn onzekerheid in mijn pubertijd, had ik mezelf altijd al als zowel bekwaam als vrij beschouwd in mijn beleving van seksualiteit, maar jeetje… de eerste keer dat ik met deze man vree wist ik niet meer waar ik het zoeken moest.

Ik huilde, ik lachte, ik bewoog me als een slang in zijn armen, ik lag doodstil, en bij momenten dacht ik dat hij me gedrogeerd had, hoe kon ik anders voelen wat ik voelde? Ik voelde het leven zelf door me heen stromen zoals ik haar nog nooit had voelen stromen en was totaal overweldigd.

Door deze ervaring ontwaakte er een ongekende nieuwsgierigheid in me en ik beet me vast in het land van tantra en tantrische seksualiteit. De man bleek mij niet gedrogeerd te hebben, werd mijn partner gedurende de jaren die volgde, en een periode van puur vreugdevol onderzoek ontvouwde zich. Vanaf dat moment ging mijn reis, die al lang als een zaadje in mijn bewustzijn gepland was, in vogelvlucht. De reis naar binnen, in de heiligheid van mijn lichaam en energie, de reis naar buiten, in contact met mijn partner, de reis die me ervaringen deed opdoen die ik nooit zelfs maar had durven dromen.

Ja, feit dat ik die jaren een partner had die van tantra veel kaas had gegeten (of liever guacamole), was heel behulpzaam. Maar ik was het zelf die deze transformatie teweeg bracht, niemand anders. Het was mijn nieuwsgierigheid, mijn bereidheid, mijn openheid en mijn honger naar waarheid die me deed afdalen in mijn vrouwelijkheid, mijn sensualiteit en seksualiteit, mijn lichaam en de rauwe levensenergie die door me heen bewoog. Dit alles schiep de omstandigheid die me toestond mezelf te ontmoeten in extase, in Goddelijkheid, in de kern van het Leven zelf.

De yoni van de vrouw wordt van oudsher al gezien als de poort naar het Goddelijke, naar de kern van het Leven. ‘Yoni’ is Sanskriet voor ‘vagina’, maar omvat van origine heel het vrouwelijke geslachtsorgaan; de vagina, de baarmoeder, de eierstokken en ook de borsten. Zij is ook letterlijk de fysieke plek in het lichaam die leven ontvangt, leven creëert, en aan leven geboorte geeft. Wat een ongekende wijsheid! Hoe voelt het in je lichaam wanneer je dit gegeven tot je door laat dringen?

Maar, in tegenstelling tot haar verbluffende kracht, gebruiken we woorden als ‘kut’ om mee te schelden, of ‘pussy’ om zwakheid aan te geven. Ik zou wensen dat ‘kut’ gebruikt zou worden als het grootst mogelijke compliment wat iemand ooit kan ontvangen, want het is mijn ervaring dat ‘je kut’ of ‘je pussy’ in werkelijkheid een alomvattende, universele, diepte en kracht in haar draagt. Een kracht die vele malen verder reikt dan seks of het fysieke lichaam, maar wel daar begint. Een kracht waarnaar we hongeren, en een kracht die oh zo spannend is om te voelen, ons toe te eigenen en helemaal te belichamen…

Deze kracht is altijd aanwezig, iedere vrouw kent ‘flitsen’ van haar. En toch maakt ze zichzelf pas in vol ornaat kenbaar wanneer wij haar uitnodigen, wanneer wij een beroep op haar doen om onze innerlijke waarheid en vrijheid te cultiveren. Deze kracht verzet bergen. Elke vrouw die ooit geboorte heeft gegeven aan een kind van vlees en bloed kent deze kracht tot in haar botten.

En nu? Nu is het tijd.
Het is tijd om ons wereldbeeld te transformeren.
Het is aan jou, het is aan mij, het is aan ons.
Niemand anders gaat dit voor ons doen.
Dat is best wel behoorlijk spannend.
En oh, zo verheugend!

Als je tot hier gelezen hebt, dankjewel! En als je je geroepen voelt nodig ik je van harte uit om jouw reis met je lichaam, je seksualiteit, of een fragment ervan te delen in de comments. Waarom? Omdat het de eerste stap is om het gesprek te openen in alle eerlijkheid, in alle pracht en alle lulligheid, in alle trots en alle schaamte. Door dat wat nooit uitgesproken wordt te bespreken normaliseren we het onderwerp en herstellen we haar samen in haar oorspronkelijke kleur; oh zo natuurlijk en oh zo Goddelijk!

Ja, daar gaat mijn hart sneller van kloppen.
Viva la vulva!

Liefs,
Chris

PS. Graag nodig ik je uit voor 'Your Yoni Journey'!
Halverwege april trappen we een drie maanden 'deep dive' af. Met een intieme groep van max. 10 vrouwen reizen we de diepte in. Deze Journey bestaat uit 6 fasen die telkens met een fysieke bijeenkomst gestart zullen worden en zich vervolgens thuis verdiept middels beoefening, meditatie’s, sharing, inspiratie en informatie om die fase te ondersteunen. Dit traject is voor vrouwen die er klaar voor zijn om een nieuw paradigma in te stappen, die de roep voelen schreeuwen (of fluisteren) en die, met gezonde spanning, een 'FCK YES' voelen! Meer informatie vind je hier onder. (LET OP - Op dit moment is de tekst nog in het Engels omdat ‘Unveiling Intimacy’ in transitie is naar het Nederlands, maar beide groepen zullen in het Nederlands worden gegeven!)

Last Thursday, my partner got up in the morning feeling somewhat irritated. Irritated with the yurt in which I live, with the rain falling from the skies, with the cinnamon that seemed to be missing, you know, the human experience of overall crankiness. No biggie really. Yet, from one instant to another, surprising both her and myself, I reached my limits: ENOUGH!

The (pretty innocent) mood of my partner had triggered a deep conviction of being flawed, not being ‘good enough’, basically, of not having the right to exist. That conviction, when seen for what it is, goes hand in hand with fear. Great ravishing fear.

For me, on moments like this one, it feels like a heavy lid flies off a neatly hidden well in the shades of my consciousness and the depth of that well is dazzling, literally making me nauseous.

What happened next was that →
1. I became motionless, narrow, and foggy (freeze)
2. I tried to avoid my experience (flight)
3. I resented my partner (fight)
4. I remembered what actually helps me in situations like this one. Pfffeeeewwwww....

And that remembrance resulted in me dancing like a rag-doll, singing a loud ‘NO-oooooooo’ and ‘YE-eeeeees’ in the shower, letting the element of water help me release stagnant energies, and sitting down with my partner to share with her about my experience, fears, and desires from a place of (more) calmness and clarity.

After this whole episode, I felt present, compassionate (with myself and my partner), open and expansive. Feeling what there was to feel allowed for intimacy with the moment, and through that moment with my body, my heart, my energy, and spirit.

What we can’t feel we can’t heal →

Now, why am I sharing this event with you, *|FNAME|*, you might be wondering?

For me, the above-sketched situation is an illustration of moving through the experience. When triggered, as we all know if we’re honest, the last thing we want to do is feel what we’re feeling. It takes courage to stay present with our experience, especially when it’s an experience we’d rather not have. But if we don’t, the energy has the great talent to get stuck in our psyche, body, and energy and we become imprisoned by our refusal to feel.

A great part of the work we do within Unveiling Intimacy has its roots in this understanding: what we can feel, we can heal. We can only bring transformation to that which is visible in the light of awareness. This is what motivates us to take out our flashlight of curiosity and a deep longing for freedom, and shine it into the shade.

The paradox of pain and ecstasy →

It’s one of the reasons I love working with sexuality so much.
Because sexuality, as a phenomenon to relate to, has so many connotations, conditioning, stigma and dogma attached to it, I couldn’t even describe the tip of the iceberg here if I wanted to…

This ‘fact’ saddens me deeply from time to time, but it also excites me. Because here, right in our own bodies, lies a great, potent, vibrant, fertile key to unlocking our life energy. It all starts with our willingness to feel. Our willingness to heal.

The great beauty is that, on that feeling & healing journey, the spectrum of our experience broadens. Radiant, fierce, fertile and alive volcanoes usually erupt from deep dark waters.

There is a paradox to the situation:
In order to feel the joy, the aliveness, the fullness of being, the wholeness of being, we also have to face the pain, the stagnation, the separation...

When working with our sexuality it is not much different, we need to move in, in order to move out →

1. We come to terms with where we are. Rather than where we wish to be.
2. We meet our (often hidden) convictions, judgements, withholds, shame and pain regarding this area of our life (and that area, I can promise you, is not limited to our bedroom… This “area” of life-energy is pretty damn HUGE.)
3. We dare to work with them in a way that allows them to soak free of their habitual imprints, ie. bring them into the light of awareness. Use energy to transform energy.

And then... A new space opens up! A space of limitless possibilities, a space of deep trust in ourselves and freedom of expression, freedom of motion, freedom of choice. Do you recognise this, *|FNAME|*?

Through shining the light of awareness into the shade we create a choice. Why? Because we’re no longer running our behaviour on an unconscious imprint. This is the path of stepping into (sexual) adulthood.

It’s a beautiful path.
A slow path.
A ravishing path.
A liberating path.

In order to journey on this path together, we’ve again devised beautiful offerings for you this springtime, including a free webinar on the 22nd of February 2021, for which you can subscribe here. At the moment the ‘set’ programmes are only for those of you owning vagina’s, but soon we’ll launch Unveiling Intimacy’s summer & winter retreat for all of you!

We hope to meet you in one of these spaces and begin, proceed and/or accelerate your ever-unfolding journey into you.

Love,
Chris

Disclaimer → The above text and suggestions do not (!) apply for events which you would categorise as traumatic, in such situations, please always seek advice from a professional. We are built to do it together.

The longest nights of the year have just passed and we are finding ourselves in a period of rest.

We’re in a pause, a standstill, a period where the days don’t shorten anymore yet not yet lengthen either.
The sun stands still, and everyone waits for its turning. During this waiting period, it is part of the Keltic and Germanic tradition to ‘call upon’ the light of the sun through fire, togetherness, and alone-time.

In this time of the year, we transit, from darkness to light. We are invited to reflect upon the life we’ve created for ourselves. It’s a period of dreaming - don’t hold back.

It’s hard to believe, yet actually happening; we are reaching the end of 2020.
A year in which all of us had to relate to loss. Loss of our life-styles as we knew them, loss of relationships, loss of jobs, loss of so many “certainties” we held. It’s been a year of resisting to let go, and of letting go.

The global pandemic has brought an inevitable invitation to surrender, in various ways and forms. Death came to visit our lives as we knew them.

I look around me and see people shrink away from contact, from touch, from friendly eyes even. I look around me and see people cycling, alone, outside, with a face-mask. I look around me and see protest and a billion various voices wanting to be heard. I look around me and see the sword of division hanging, an ‘us’ against ‘them’.

At times, this scares the bzoogles out of me, other times I feel great compassion. And recently I had the beautiful opportunity to meet death, up close, through the invitation of a friend who had been on a sickbed for the last 6 months and was about to leave his body.

The unthinkable happened: Myself and a few friends were welcomed to sing in the prayer room of the Amsterdam Hospital to support our friend in his process of dying. An exception had been made to grant my friend’s last wish and we were allowed to gather, celebrate, grief and sing.

Here, right inside the epicenter of disease and frantic Covid-19 prevention, I was pleasantly surprised and deeply moved by what I saw.
We were welcomed warmly by the hospital’s spiritual counselor, and the nurses treated us and our friend with affection and care. Mouthpieces seemed just a formality that got forgotten in the aliveness of the moment, and a giant piece of my faith in society, in humanity, was restored right then and there.

My friend by now has left his body, and gave us the enormous present of presence. Never before have I had the privilege to see someone experience their own death as a process of transformation. A transformation from form to formlessness. My friend (being a practiced meditator and lover of God) remained light and clear till the moment he passed.

This teaching I wish this deeply for our world to embrace:
To embrace decay, to embrace the changing nature of our seasons with clarity of mind and openness of heart. To dance with life as she dances with us, with the understanding that every form, sooner or later, has to give. This freedom allows for space to choose. To, rather than to avoid life from a fear of dying, choose life from living,

This is a beautiful moment to ask yourself; ‘what would I do if I knew no fear?’ How would I act? Where do I withhold? Which dreams don’t I dare to follow? Which truths don’t I dare to speak? What makes my heart beat a little faster? What fills my body with pleasure? When do I truly experience belonging?

Now t’s time for you to care for you.
To keep your heart open and your spirit high. In my experience, that ain’t always an easy task but it’s the greatest thing we can do for ourselves and each other right now. It keeps us sane, awake, and mostly: alive. We need to nourish the yearning of our soul, and of our precious animal body. Through dance, writing, painting, reading, writing, good company and good food, and long walks in nature.

Here, in The Netherlands, the stormy and warm Prince Autumn slowly makes place for the arrival of King Winter. He is approaching from a distance, wearing a cloak of mist and silence, and a hat of crisp and crystal-clarity. Can you feel him approaching?

Beloved, how are you feeling?
Right now at this moment, reading these words?
And in the greater moment of time, what is happening in your body and being now that King Winter is gently making his way to our door? 

In this season of the year, I often encounter one of my greatest demons:
The conviction that ‘The Show Must Go On’.

Confession time → 
I have the tendency to follow my passion and enthusiasm to great extremes. And honestly, it has brought me in the greatest, unexpected, and radically profound situations I wouldn't have wanted to miss for a lifetime.

But… It comes with a price.

The price I pay for acting upon my genuine enthusiasm is that of always running two (or more) steps ahead of myself. And though that might work just fine for the short-run (I go great on deadlines for example), it’s a hugely destructive pattern for the long run.

Last week I concluded two big projects, both are extremely close to my heart, both ask for radical space-holding to happen.
This work shows me time and time again that it is my nature to invest myself fully. I cannot help but fall in love, head over heels, with the teachings and the participants. A blessing and a curse. For in my great passion to give, I may forget to recharge my own battery, and from time to time the balance gets lost. Now is such a time.

Do you recognize this?

In the exhalation of these two projects, I already felt ‘the next big thing’ knocking on my door: the ‘Rite of Passage’ winter retreat. And although my passion for this project is no less than the others, anxiety overtook me.
With trembling knees, I called my support system with the request for unfiltered mirrors (‘hurray!’ to great intimacy and truthfulness in relationships!). Each voice spoke kindly and clearly to me, what I had already heard resounding from inside: ‘Chris, it’s time to S.T.O.P.’

So here I sit, writing you this newsletter, with great grief and great relief for I have decided to do just that: To stop. To pause. To breathe. To dance. To allow space for nothingness, for no ‘thing’ -ness.

Practically, that means that the ‘Rite of Passage Winter Retreat’ will be canceled for this year. It also means that you might receive a late reply through mail / social media. I’m still with you, and I need to be with me too.

I make this choice with the dragons of self-doubt sitting on both shoulders, breathing fire in front of my eyes. And yet I know, that precisely in order to continue this work, to be able to transmit these profound teachings that are so intimately close to me, I need to stop. It is for the integrity and sovereignty of my being and offerings in the long run that I dare to trust this intuition.

I choose to listen to my body and energy the way I teach others to do so.
I choose to bow for life.
I choose surrender over security.
I take the risk to ‘fail’.

And I deeply invite you to do the same, in your fashion; to stop and recalibrate.
What is it that wants to move us if we leave space for the mystery of life?
If we leave space to breathe and dance?
I believe the world is waiting for just that.

So what can you expect of me?
In the upcoming months I’ll be working on the foundation of ‘Unveiling Intimacy’ so that in the future, there is less of ‘running 2-15 steps ahead of myself’. But mostly, I’ll be creating spaces for me to just BE. To be in nature, to dance and sing, to paint and write.

By the way, did you know I love to write? And that it brings me great fears and excitement to share this beyond the ears and welcoming presence of my mom and cat?
So here I make a statement, it’s vague but true:  I will also use this time to birth written creations in yet unknown forms to a greater public - stay tuned.

And evidently, I’ll use this time to deepen my personal study, practice, and relationships with my loved ones and my partner.

This path has brought me great ravishment and great liberation, in gratitude I bow to it and allow space for its continuous unfolding.

Now, what WILL happen?
The Mantra Vigil! Yes, if 'the big C' allows for it, we will sing, meditate and pray from sunset to sunrise, December 19-20. This is truly a rite of passage in and of itself, a rite of passage into the season of winter. You are most welcome to join us, there are still tickets available for this unique and transformative ceremony.

Behind the scenes, we are working on the development of ‘Your Yoni Journey’ and ‘Wild & Wise’ - both of which will feature again in spring 2021. And I hope that in my next newsletter I can already announce the dates for the ‘Intimacy with Life’ summer retreat. And there is so much more beauty cooking... waiting to be born.

So no, I won't stop.
But right now, this is what is there:
The need to stop.
To make space.

With love,
Chris

Fear -

“Your task is not to seek love, but merely to seek and find all the barriers within yourself that you have built against it.” -Rumi

It is still dark outside. Disoriented, I wake up from the sound of my partner slamming the bathroom door. Immediately and with delicate precision, all my internal judges pull out their pens and paper and start writing their convictions with utmost certainty. They don’t need to wake up to do their work. Physically, I observe how the awakening body contracts around the stomach and narrows in the chest area. “Who in his right mind would slam the door at the break of dawn?” The fridge opens and closes, the gas is turned on, some plates and cutlery make short, sharp noises. In the distance, I hear a couple of barking dogs and now a nearby rooster begins to chant his sunrise hymn. The judges chatter along, affirming, “If he didn’t slam the door, I would still be sleeping. Then, I wouldn’t be hearing any of this. But now, every detail keeps me awake. I’ll bet I can’t get back to sleep again.” I start to twist and turn, in search of a comfortable position. But, it is nowhere to be found. “You see, that’s why you should live alone. You know you need your space and you know how sensitive you are to sounds, not to mention energies.” Sleep seems as far from me as planet Jupiter, and a mosquito bite begins to itch. “Don’t scratch that bite, you’ll only make it worse. You knew you were bound to get bitten when you sat out on the terrace yesterday. And, since you are awake anyway, you might as well make use of your time instead of lazing around in bed, don’t you think?”

The screaming of a mother
Who lost her newborn cub,
The passion of a lover
Who craves life’s every drop,
The last words of a dying man
Who clung with all his might,
The songs of blinding white birds
That rain during their flight

The raging anger of a lawyer
Fighting, red-faced, for his case,
The bubbling laughter of a toddler
Unaware of his own grace,
The innocence of snowbell flowers
When they first appear
In the early light of February
Whispering gently, “spring is near…”

My arms stretch up, higher, taller,
Reaching out for Truth

[..]

We walk without sight
On the spine of the night
Despite the fright that every
ever-so-slight misstep might slide
Might slip, flip, whip, and dip
Our hearts in the vast unknown
In the never before shown
Infinite space, in which no trace
Of past exists
No maps, no routes, no lies, no lists..

CLICK HERE to read the whole poem published on Hridaya Yoga.

Let’s be real. Despite of many sexual liberation movements, sex and sexuality (and unaltered raw truth) have remained taboo topics in the West (and many other cultures for that matter).

When I say taboo, I mean that it is not the kind of thing we honestly speak about without thinking twice. I’m not referring to those heroic “day after” stories nor to some light coffee table referencing often accompanied with a giggle or a awkward twitch or two.

How often do you find yourself discussing what it feels like if your cervix is touched? Or which insecurities might arise between bedroom walls? Or how deeply (dis)connected you felt during the last time you mixed and mingled your naked bodies?

I often wonder: If it was sex that brought each and every one of us on this planet to begin with, why do we find it so difficult to lay it all out and share our true experiences about it? Why is it so hard to even share that with the one we love?

Please CLICK HERE to read the whole article on Elephant Journal.