Wanneer het donker lonkt… (& we’re hiring!)

De lente klopt aan in volle glorie. Overal schiet de bloesem uit haar knop, de geurende meidoorn kust in het voorbijgaan je neus en ons wildplukkende medemens kan zijn vreugde niet op tussen de weelderige brandnetel (soep), paardenbloem (thee) of munt (garnering). Moeder Aarde bedient ons gul en overvloedig.

Ik zou willen schrijven over de erotiek van de lente die in al die kleur en geur te vinden is en over de sappigheid van de maand mei die zelfs de meest verlegen vogels tot zingen verleidt... Maar liever schrijf ik woorden die dicht bij mij zijn, zodat jij mag voelen wat dicht bij jou is.

Deze mei is het donker dichtbij mij. Ik bevind me in een fase van transformatie waar ik de uitkomst niet van ken. Van rups tot vlinder? Van as tot feniks? Het zijn gedachten waar ik me maar al te graag aan vasthoud maar in feite weet ik het niet en kan ik het niet weten. Het meest intieme wat ik nu kan doen is mezelf met zachte hand in de onbekende ruimte van het niet-weten laten zakken. Een kleine dood te sterven. En al wat ik dacht te weten als drijvende lagen kleding in het steeds weer veranderende water uit te trekken, ze op te laten tillen en mee te laten voeren door de stroom.

Het leven vraagt ons keer op keer te buigen. Te buigen voor de eeuwige flux en vloeibaarheid van dat wat geboren wordt en sterft. Te buigen, niet voor jouw wil maar voor de wil van het leven door jou heen. Buigen voor plezier gaat de meeste van ons nog wel goed af, buigen voor diepe levensvreugde wordt al iets lastiger, buigen voor het diepste donker… oei, daar wagen we ons liever niet aan. Ik ook niet.

Maar dat diepste donker komt meestal niet op afspraak om de hoek kijken. Het is er ineens. En dan kan je kiezen: springen of verdoven. Hart open of hart dicht. Blijven… of gaan? Ik denk aan de woorden van wat misschien wel mijn meest favoriete tekst aller tijden is, ‘De Liefde’ van Khalil Gibran. Een fragment:

‘... Als je in je angst slechts liefdes vrede en liefdes vreugde zoekt, dan is het beter dat je je naaktheid bedekt en je terugtrekt van liefdes dorsvloer, terug in de zoutloze wereld waar je zult lachen, maar nooit uit volle borst. En huilen, maar nooit al je tranen. [..] En denk niet dat je de loop van de Liefde kunt bepalen, want de Liefde bepaalt, zo zij je waardig acht, jouw loop.’

Blijven vraagt moed. Veel moed. En ook na het donker komt, als de dag na de nacht, bij de wetten van natuur weer licht. Of zoals Mathias (tevens teamlid) het zo wonderschoon verwoordt: 'Het pikzwarte zal onvermijdelijk schoorvoetend terrein prijs zal geven aan gouden stralen die je warm omhelzen en de wereld door hun zachte aanraking als nooit tevoren doen ontvlammen.'

Poëzie eerste klas, right?

Ik schrijf deze woorden niet om je uit te nodigen in het donker, maar om je uit te nodige precíes daar te zijn waar je bent in alles wat er is: Het donker, het licht en duizend (zo veel meer dan vijftig) tinten grijs.

Intimiteit gaat over blijven, de moed hebben om te blijven, in vreugde, vertwijfeling, pijn, openheid, verwondering, verveling, stagnatie, verrukking, op het scherpst van de snede… Daar opent zich de poort naar jouw vrije levensstroom. Onvoorstelbaar kleurrijk. 

Veel liefs,
Chris