Het is 2 augustus. De regen valt schaamteloos omlaag alsof het november is. De bloemen stralen tóch, met glinsterende regendruppels op hun volle kleur en trekken evengoed bijen aan met hun volle geur. De natuur pronkt onverschrokken en de maan is vol. Vol en levend. Maar evengoed komt de poes thuis met een spartelende muis in haar bekje. Vol en stervend. Ook dat is het leven.

Afgelopen maanden heb ik de diepste diepten van mijn ziel mogen ontmoeten, al klinkt dat zachter dan de ervaring was. Toen mijn relatie plotsklaps over bleek te gaan en daarmee het beeld dat ik - oh, lief hart - op de toekomst had geplakt verkruimelde, tuimelde ik een diepte in die ik nog niet eerder had meegemaakt. Nederig. Rauw. Rouw.

Ik weet van mezelf dat ik een fervente ‘volle voeler’ ben, maar nu bad ik God om genade. ‘Mag het een tandje zachter?’ vroeg ik. Dag in, dag uit. Soms werd het eventjes zachter, maar vooral werd ik verder en verder opengetrokken in de realisatie dat er iets (en niet alleen mijn relatie) aan het sterven was en te sterven had.

Ik heb gevloekt en geschreeuwd, gebeden en gejammerd, mijn schrale wangen ingesmeerd met liefde en shea boter, gegeten zonder honger en eindeloze nachten in bed gelegen zonder slaap. Ik ben vastgehouden door zó veel dierbare mensen. En ondersteund op ontelbare manieren. Ik tel mijn zegeningen. God-zij-dank voor gemeenschap. Voor steun. Voor samen. Hou. Elkaar. Vast.

En terwijl ik door de krochten van vroeg kinderlijk trauma en hartzeer ploeter, hoor ik steeds een zinnetje dat zij (de vrouw waar ik nog steeds, zij het nu in een andere vorm, zielsveel van hou) ooit tegen me zei: ‘Openheid discrimineert niet’.

Ik voel dat ik leef wat zo velen mij voorgeleefd hebben en het brengt me op mijn knieën. Zoals de Sufi’s als geen ander weten; “Your joy can fill you only as deeply as your sorrow has carved you.” - Khalil Gibran

Ook heb ik geleerd dat rupsen helemaal tot moes/pulp worden in hun cocon voordat ze zich vormen tot vlinder, wist je dat? Om een vlinder te worden moet de rups dus eerst AL haar vorm afleggen en pas vanuit de totale vormloosheid ontstaan er vleugels. Waanzinnig. En godsamme, wát een les.

Het voelt kwetsbaar om dit te schrijven. Want ik ben nog niet aan ‘de andere kant’. De kant die de wereld graag op Instagram ziet met een relatie die nóg beter is, een bedrijf dat nóg lekkerder loopt, een leven dat nu pas echt benijdenswaardig is… De ‘het-was-f*ck-maar-het-was-het-allemaal-waard-en-als-ik-het-kan-kan-jij-het-ook-kant’. Ik lach en huil een beetje terwijl ik deze woorden schrijf. Wat kunnen we ons daar toch in verliezen he?

Ik ben nog half in de cocon, half er uit. Mijn vleugels plakken nog met moes. Maar ik ben er. Dichter bij mij dan ooit. En hier sta ik voor: alles, alles, alles mogen voelen. Zonder donker, geen licht. En op komen dagen in dat wat er is. Eerlijk. Onaangepast. Grillig. Onaf. Altijd onaf. Zo ook nu, hier. Met jou.

En zo ook met de groepen die ik de afgelopen maanden toch heb mogen geven. Nog nooit eerder heb ik zo naakt voor de groep gestaan. En nog nooit eerder heeft het werk me zó diep geraakt. Alsof ik nu pas echt snap waarom ik doe wat ik doe en hoe het pad van tantra mij (en jou) steeds weer opnieuw uitnodigt nóg dieper ja te zeggen, ‘JA, tegen zelfs dit vermaledijde moment’, in verscheuring en extase.

En nu de zomer weer meer in mijn hart is aangekomen, deelde ik laatst passievol met een vriendin; ‘Ik wou dat ik mijn hart kon sluiten, maar ik kán het niet meer. Mijn hart is open en ik voel me strijdbaar, ik voel me strijdbaar voor het volle leven.’ Strijdbaar en zacht, met een open hart en open handen. Dansend in de zon. Dansend in de regen.

En dankbaar, want ook hier in de grotere gemeenschap, heb ik veel nabijheid ervaren. Dankjewel om een stukje samen op te reizen.

En als jij je geroepen voelt om de kunst van het volle leven te beoefenen ben je van harte welkom op een van onze volgende retraites / trajecten!

Liefs,
Chris