Gistermiddag kreeg ik een mailtje binnen van een vrouw die 3,5 jaar geleden een workshop-reeks bij mij volgde. In een stuk meer woorden dan de titel van dit bericht is dit wat ze me schreef. Ze schreef ook; ‘ik begrijp dat dat niet leuk is om te horen, maar het voelt toch belangrijk om het te delen’.
Tja, als ik me verheug op een zonnige dag en ik zie bij het ontwaken dat het regent, vind ik dat ook niet leuk, maar om vervolgens te ontkennen dat het regent, mijn zomerjurk aan te trekken en kou te kleumen is ronduit koppig en naïef. Zo ook hier, natuurlijk vind ik dat niet leuk om te horen, maar haar ervarin afketsen of als ‘insignificant’ schetsen zou ronduit arrogant zijn. Ik hoor haar graag, want ik vind het héél belangrijk.
Ik vraag haar of ze ruimte heeft om even te bellen, dat heeft ze. Het is een fijn gesprek. ‘Zo erg was het allemaal niet hoor’, zegt ze, ‘maar toch knaagt er na 3,5 jaar nog steeds iets’. Het lijkt me daarmee de hoogste tijd dat ze dit in contact brengt en ik ben haar dankbaar dat ze (alsnog) aan de bel trekt. Ze verteld me dat ze hetzelfde tegen een andere trainer had gezegd die dat op zachts gezegd ‘niet kon horen’ en daarmee het vertrouwen om over dergelijke onderwerpen uit te reiken wat kwijt was geraakt. Goh. Daar krijg ik nou furie van in mijn onderbuik...
→ Wanneer wij als trainers te beroerd zijn om de ervaring van de mensen die hun vertrouwen in onze handen leggen serieus te nemen… ja, dan maken we het veld daadwerkelijk onveilig.
→ Wanneer wij als trainers geen zicht hebben op overdracht en tegenoverdracht, power dynamics en projectie, of te beroerd zijn om dit zicht te ontwikkelen, hoe kunnen we dan ooit pogen een veld van zelfontwikkeling te dragen?
→ Wanneer ‘wij als trainers’ niet kunnen onderkennen dat we fouten maken stopt daar voor ons de leercurve, de menselijkheid en daarmee de relatie met onze deelnemers, het veld, de mensen die hun vertrouwen in onze handen leggen.
Ik heb veiligheid en consent erg hoog in het vaandel staan binnen het werk dat ik doe, en tegelijkertijd kan ik niet garanderen dat iemand zijn/haar grenzen niet over gaat. Op die manier kan ik nooit en te nimmer beloven dat ik een veilige ruimte biedt. Hooguit dat ik mijn uiterste best doe een zo veilig mogelijke ruimte te scheppen met de middelen die tot mijn beschikking zijn. En daar zijn nogal wat variabelen in. Soms voelt dat als een ijshockey wedstrijd op een circus koord. Nee, wij als trainers, doen (veelal, hoop ik) ons uiterste best, maar zijn niet zaligmakend.
Ik herinner me dat ik zelf deelnam aan een retraite waar we op dag één hupsakee een yoni-massage in werden geworpen (en nee - hoewel het mij weinig verbaasde - stond dat niet op de flyer, voor sommigen kwam dit bericht dus als een koude douche). Er werd geen woord over consent gerept. Ik zag er vrouwen bevriezen en hoorde in de deelronde de dag erna hoe veel vrouwen er hun grenzen (ver) over waren gegaan, dit hield de dagen erna in verschillende vormen aan. Ik sprak erover met de staf, die hun keuzes maakte op hun manier. Ik zag in dat zij niets ‘fout’ deden, maar dat de vrouwen simpelweg niet in staat waren hun grenzen ten eerste te voelen en ten tweede te communiceren. Ik schrok. Ik was al aardig wat gewend, zat diep in het vrouwenwerk, maar dit shockeerde me. ‘Dit nooit’, dacht ik toen. Dit. Nooit.
Er is in mijn trainerschap al veel verschoven in de jaren dat ik groepen geef. Ik blik terug op momenten waarvan ik nu weet, ‘oei, dat was niet verantwoord’. En ik weet dat ik over 10 jaar terug zal blikken op het nu met nieuwe kennis, nieuwe ervaring en een verdiept begrip, dan zal ik hoogstwaarschijnlijk ook dezelfde situaties net even anders aanpakken. Ook nu maak ik fouten, schat ik situaties verkeerd in, want weetje, ook nu ben ik mens.
En dat mens zijn, daar hou ik zo verschrikkelijk van. Daarom vind ik werken met mensen ook zo eindeloos intrigerend. En daarom ben ik ook niet zo bang voor dit soort telefoontjes, omdat ik me mezelf mijn mens zijn vergeven kan. Omdat ik mijn eigen integriteit vertrouw. En tegelijkertijd sta ik als mens, als trainer, voor groepen, in bijzonder kwetsbare ruimtes, en vind ik het heel erg belangrijk dat ik alles doe wat binnen mijn machten ligt om jou te laten voelen dat je keus hebt. Dat je de keus hebt om ‘nee’ en dan dus ook ‘ja’ te zeggen. Die keuze maakt je vrij, autonoom, soeverein.
Dus, ik wil je vragen, heb jij je onveilig gevoeld in een ruimte die door mij (of een van mijn collega’s) gedragen werd? Als je contact met me (/hen) op wilt nemen dan moedig ik dat ten zeerste aan. #thismatters
Zo, dit was weer een hele rant #tijdvoortaboe. Wederom, dankjewel (!) als je tot hier gelezen hebt. Het voelt erg belangrijk om hier, ongoing, aandacht aan te besteden. Zeker in dit veld van intimiteit, van zelfonderzoek, van spiritualiteit, van s e k s ualiteit. Laten we alsjeblieft gezamenlijk klokkenluiders zijn, als deelnemers en als trainers, en dit veld SAMEN een veilig(er) veld maken, zodat we vanuit vertrouwen en vreugde naar (innerlijke) vrijheid kunnen blijven bewegen.
Ik ben benieuwd naar jouw stem & ervaring. Comments / share etc. heel erg welkom.
Liefs,
Chris
NOTE -
Ik poog zorg te dragen voor veiligheid...
→ Door met intakes (schriftelijk en telefonisch) te werken en zo in te schatten of iemand zichzelf kan dragen in een ruimte waar het werk wel therapeutisch is maar geen therapie
→ Door ruimschoots aandacht te besteden aan consent (in acht nemende dat consent niet het onderwerp pur sang is van mijn werk, daar zijn weer prachtige losse workshops voor)
→ Door altijd de mogelijkheid te benoemen om een structuur niet mee te doen / niet ‘verder’ te gaan dan punt x / een stap terug te nemen, etc.
→ Door in een team te voorzien zodat er altijd een gedegen vangnet is
→ Door supervisie uit te nodigen om mij (en mijn team) te blijven spiegelen en ondersteunen, veelal door mensen die dit pad al tientallen jaren langer bewandelen
→ Door altijd met feedback formulieren te werken, ook als ik workshop x al 35 keer gegeven heb, omdat ik van jouw ervaring kan leren hoe ik de ervaring voor de persoon na jou nog beter kan maken
→ Door jou te vragen, hier & nu, wat doe jij om veiligheid te waarborgen? En wat heb je nodig om je veilig te voelen?
→ Vul aan!
