Me-too?
Mijn lief en ik zitten met de grote C op de bank en hebben het over de hele tumultueuze ‘tweede golf’ van me-2 verhalen die al enkele dagen het land in de ban houden.
Is het goed dat deze verhalen in het licht komen? Ja!
Moet hier aandacht voor komen? Ja, veel, meer, nog meer.
Is dit een probleem van vrouwen? Nee, zeker niet.
Is dit een probleem van mannen? Nee.
Dit is een probleem van ons allemaal.
Ik ben van mening (en vele met mij), dat we niet te maken hebben met individuele geesten die ergens iets niet begrepen hebben, nee, volgens mij hebben we hier te maken met een diepe verwonding en grote verwarring op wat het betekent om ‘man’ te zijn, om ‘vrouw’ te zijn, om ‘mens’ te zijn.
Wijzende vingers!
Ik kijk om me heen en zie mannen pogingen doen zich in de schoenen van de geraakte vrouwen te plaatsen, ik zie ze hun plek als dader innemen, zich afvragen of dat ene moment toen in de kantine en toen bij hun tweede vriendinnetje ook grensoverschrijdend was… Ik zie ze tevoorschijn komen met moed, met kwetsbaarheid, met schuld.. Ik buig voor de moed, ik buig voor de kwetsbaarheid, maar wat zou ik de schuld graag een ander jasje aantrekken.
Deze man is geen monster. Deze man is ook jouw broertje, deze man is ook jouw minnaar, deze man is je zoon, deze man is je vader, deze man… ben jij. En deze man ben ik.
Want ik durf mij uit te spreken over de seksistische opmerkingen die plaatsvonden op de toneelschool, over de miljoenen keren catcalling in het donker op straat, over de vele anonieme handen op mijn billen in de discotheek…
Durf ik…?
…Maar durf ik te erkennen dat ik als pubermeisje een twee jaar jonger buurjongetje betastte? Was het tegen zijn zin in? Er was geen tegenspraak, maar ik herinner me ook geen inspraak. Durf ik me de keren dat ik mijn partners net een zetje tegen beter weten in gaf op seksueel gebied toe te eigenen? Durf ik mijn daderschap te nemen?
Door de afgelopen dagen beide kanten van de munt onder ogen te komen in mezelf voel ik me verzachten naar alle partijen, ze hebben beide pijn. Soms weten ze dat niet, maar die blindheid is de pijn van de tijd. Onze collectieve psyche draagt de wonden van een left-brain georiënteerde, patriarchische maatschappij. Mannen én vrouwen. Mensen. Kunnen we de moed vinden om te erkennen dat er in ons allen een vermogen tot daderschap zit? Een vermogen tot blindheid?
Ik ben een andere jij -
Ik moet denken aan een gebruik in een inheemse stam dat me steeds weer kippenvel geeft. Hier komen ze samen met de gehele tribe wanneer iemand een misdaad heeft gepleegd. Degene die de misdaad pleegt komt dan in het midden van de cirkel te staan en iedereen (!) spreekt tot deze persoon wat ze mooi aan hem/haar vinden. Dat doen ze net zo lang, soms dagen, tot deze persoon zich zichtbaar weer zijn eigen goedheid herinnerd.
En daarmee is hij vrij.
Laat ons de macht tot vergeving en verbinding uitoefenen.
Schuld houdt gevangen.
Helen doen we samen.
NB. Met dit schrijven probeer ik niemands ervaring te bagatelliseren of kleiner te maken, noch probeer ik wangedrag op wat voor een manier dan ook te vergoelijken, wat ik wel probeer is aan te tonen dat de pijn in alle partijen meereist, en dat de heling ook door ons allen gedaan dient te worden.
