Photo by Dainis Graveris
‘Oef. Hier zit ik dan. In mijn geliefde yurt ‘Hafiz’, in een weiland wat ik de afgelopen vier jaar ‘thuis’ heb mogen noemen. Om me heen staan dozen, kisten en gevulde rieten manden. Verhuizen is typisch zo’n aangelegenheid die me laat zien dat er altijd eerst meer chaos is alvorens rust en ruimte zich aandienen.
Het is de laatste dag van juni, de wereld gaat stukje bij beetje, vaccinatie bij vaccinatie, protest bij protest, weer open. De zomer beweegt naar een piek toe, het weer is broeierig en stormachtig, mensen gedragen zich uitbundig en een tikkie roekeloos. Alles behoort tot het komen en gaan der seizoenen.’
Met bovenstaande woorden begon ik twee weken geleden dit schrijven. Niet lang hierna vlogen de besmettingen weer de lucht in, speelt de politiek wederom paniekvoetbal en viel ik zelf in een overweldigende achtbaan der emoties.
Met m’n billen bloot -
Door de verhuizing rezen in mij kinderangsten naar boven van ongekende grootte. Op de ‘push/pull’ munt van hechting ben ik altijd een duwer geweest. Degene die vertrok. Degene die het vliegtuig nam. Degene die geen ruimte voelde. Het verlangen tot versmelting wat ik in de ander waarnam kende ik met korte vlagen maar veelal voelde ik me ervan vervreemd.
Tot afgelopen maand -
... in deze tijd van transitie waarin ik mijn voet uit de nooduitgang trek en in een huis plaats met mijn geliefde aan mijn zij.
... daar waar het ‘ja’ zeggen me met vlagen dermate bevreesd dat ik niet meer helder zie.
... wanneer ik niet anders kan dan buigen, steeds weer buigen, dieper buigen en blijf buigen voor de menselijkheid van dit aardse bestaan en al haar spiegels. Spiegels die, wanneer we ons eigen aangezicht durven te aanschouwen, ons uitnodigen tot een steeds vollediger ontwaken in het menszijn.
Het maakt me nederig. Hoewel ik de kleuren die zich aandienen niet gemakkelijk vind (niet leuk, niet mooi noch aantrekkelijk), voel ik dat het tijd is voor deze delen om tevoorschijn te komen. Want tja… Enkel dat wat in het licht der bewustzijn mag komen draagt de potentie tot transformatie. Ik moet dus met m’n billen bloot.
Het pad der inclusie -
Dit ‘in het licht zetten’ is een groot gedeelte van het pad van tantra, van ‘ja’, van inclusie. Het is een pad van vliegen en vallen, van vinden en verliezen, en het is een traag pad.
Adem voor adem. Adem je nog?
Stap voor stap. Voel je je voeten?
Een fragment uit het boek waar ik dagelijks in schrijf:
‘En dan zitten we tegenover elkaar buiten in de zon, klem als sardientjes in een blik. Ik zie een frons op haar voorhoofd die plots maakt dat ik de hele situatie niet meer serieus kan nemen. Ik probeer mijn lach te onderdrukken in een ijle poging mijn slachtofferschap te behouden maar het is tevergeefs. Ik lach, zij lacht, ons lachen brengt tranen van opluchting en de bril van projectie valt in het gras.’
De vraag is niet, ‘wat gaat hier mis?’
De vraag is, ‘kan ik blijven?’
Niets is zo veranderlijk als het eb en vloed van het menselijk gemoed. Er worden voortdurend dingen afgerond en dingen geboren; mensen, projecten, relaties, weersomstandigheden…
Onthulling & heelheid -
En dat is een groot gedeelte van wat doen in trajecten, retraites, individuele sessies. Het ont-hullen van ons binnenste. Het naar buiten brengen wat er (veelal goed verstopt) van binnen in ons leeft.
Het klinkt misschien niet zo sexy, maar man oh man, wat is het bevrijdend om alle delen van onszelf aan het licht te mogen brengen en ze te herkennen en erkennen als kleuren in ons wezen, niet als ons ware wezen zelf.
Het doet me denken aan een tekst die ik van de week las in ‘The Undefended Self’ van Susan Thesinga over het verschil tussen je ergens mee identificeren en iets in jezelf identificeren. M.a.w. niet ‘ik ben de angst’, maar ‘kijk nou, er is angst’. Susan schrijft dat de sleutels van waarheid & liefde (zelf-acceptatie) ons helpen de onbelichte delen die tot noch toe in de schaduw stonden, in het licht zetten.
Voor dit proces van heelwording nemen we verschillende lenzen; de lens van seksualiteit, de lens van intimiteit, de lens van partnerschap. Iedere lens legt de nadruk een specifiek aspect van ons wezen wat vervolgens toont hoe dit aspect in alle andere aspecten doorsijpelt. As above so below. Dit “kleine” mens-zijn is de microkosmos van de macrokosmos, wat er binnen in ons gebeurd krijgen we buiten ons gereflecteerd tot in gekmakende precisie.
Door eerlijk en liefdevol te kijken ont-hullen we de lagen die onze essentie versluieren. Door de energie in beweging te brengen, tot expressie en door het Goddelijke te erkennen in de meest onwel riekende krochten van de ziel herinneren we ons weer de onschuld, de puurheid, de intimiteit met het bestaan. Her-innering. Het opnieuw ‘verinnerlijken/thuisbrengen’ van alle verloren delen in onszelf. Dat is de uitnodiging, keer op keer weer. In het eren, dragen en leren van dit proces schuilt grote vrijheid. Heelheid.
Reis je mee?
Flashback & flash-forward, de highlights →
→ Drie weken geleden hebben we ‘Your Yoni Journey’ afgerond met een werkelijk diep ontwapenende groep van 20 vrouwen. Wat een godsgeschenk is het toch om drie volle maanden met elkaar op te mogen reizen, elkaars groei en worsteling te aanschouwen, steeds wat verder open durven vallen... Om ruimte te durven geven aan de verwondering en de beknelling, aan de extase en de schreeuw, aan de oorverdovende levensenergie die door een ieder van ons heen suist.
Psst… goed nieuws! De data voor ‘Your Yoni Journey’ 2022 zijn al bekend! Ja. je kan je zelfs al aanmelden!
→ En terwijl het binnenin mij natrilt en kolkt van deze reis, staat (tussen het verhuizen door) de zomerretraite ‘Intimacy with Life’ alweer op de stoep. De groep zit al geruime tijd vol en dat doet mijn hart en ziel dansen. Het vertelt me dat de honger naar intimiteit, de hunkering naar het volledig leven van dit ene kostbare leven dat ons geschonken is, groot is. Dat het tijd is, tijd om te blijven.
→ En dan is nu ook het moment aangebroken om de blik al voorzichtig aan richting het najaar te werpen… Want er staan een aantal prachtige projecten op rij voor jou en jullie. Jullie?
Ja. Er staat een spiksplinternieuw koppel-drieluik in de steigers dat zich spreiden zal over de spanne een jaar. In September gaan we met de eerste retraite ‘Water & Vuur’ van start! Je vindt HIER meer informatie en de mogelijkheid om je aan te melden voor deze retraite of het gehele drieluik! Het belooft een prachtige reis te worden. (Wacht niet al te lang met je aanmelden: er is plek voor 10 koppels in totaal.)
→ Last but nog least wil ik alvast wat aandacht vestigen op de winterretraite ‘Rite of Passage’, deze zal plaatsvinden tussen 30 december ‘21 en 4 januari ‘22.
