Zojuist had ik een telefoontje met een vrouw die zich na de webinar van afgelopen maandag prompt inschreef voor een volumineus traject bij mij.
‘Wat ik je nog even wil meegeven’, zei ze, ‘is dat ik geen enkele twijfel heb om mee te doen, omdat ik zo aan ga op jouw puurheid, op je overdracht, op de pauzes die je neemt om adem te halen, op de belichaming die ik zelfs door het scherm heen kon voelen, op de moed die je hebt om te zeggen dat je het soms ook gewoon niet weet’. Ik voel de zon op mijn gezicht en zie de kippen scharrelen in het gras, ik hoor haar woorden en voel me dankbaar. ‘Je menselijkheid maakt dat ik je vertrouw. Ik wordt deze dagen helemaal omver geworpen met online aanbod en heb verschillende webinars over dit onderwerp bijgewoond, waar het voelde als kennisoverdracht, niet in het lichaam, en jij geeft me, door in jouw lichaam aanwezig te zijn, de veiligheid om in mijn lichaam aanwezig te zijn. Dat voelt zo authentiek, daar wil ik meer van.’
Ze geeft me tussen neus en lippen door het grootst mogelijk compliment. Ik ben haar dankbaar en voel me ook geraakt in de zoektocht die ik persoonlijk met dit onderwerp maak. Niet ‘authentiek’ zijn is een van mijn grootste angsten. Ik wil dat mensen mij als echt, eerlijk en transparant ervaren. Maar natuurlijk ook dat ze me vertrouwen, bij me willen leren en zich geïnspireerd voelen. En ik ben MOE. Ik ben MOE om mijn best te doen om als x of y tevoorschijn te komen op social media. Ik ben MOE om tegen de stroom van concurrentie in te zwemmen en uren na te denken over hoe ik me onderscheidt van de menigte in mijn vakgebied in plaats van me daadwerkelijk te richten op mijn specialisme en vakgebied. Ik ben MOE van doen alsof, en moet erkennen dat, terwijl ik al heel lang probeer om NIET te doen alsof, ik toch vaak een zure nasmaak heb van hetzelfde bericht in 35 verschillende Facebookgroepen te plaatsen. Ik wil geen beloftes maken die schreeuwen ‘bij mij krijg je alle tools om voor eeuwig in je heilige s-eksueel verlichte zelf te vertoeven’, omdat ik weet dat ik dat niet waar kan maken. En in mijn nederige opinie denk ik dat niemand dat waar kan maken en irriteer ik me een hoedje in de rondte wanneer ik dergelijke leuzen voorbij zie komen. Het is klaar. Ik ben er MOE van.
Maar ik heb ook ZIN. Ja. Als ik mezelf de ruimte geef om alle ‘sales’ trucks achterwege te laten en simpelweg te verschijnen zoals ik verschijn voor mezelf, dan heb ik daar ZIN in. Ik heb ZIN om een taal te spreken die van mens tot mens en hart tot hart beweegt, in plaats van tekort tot oplossing. Ik heb zin om te vertrouwen dat, wanneer ik in mijn lulligheid tevoorschijn kom, ik jou daarmee evengoed toestemming geef om in je lulligheid tevoorschijn te komen, en dat die beweging ons beide meer mens maakt. Ik heb geen zin om eindeloos foto’s te plaatsen van te mooie mensen op te mooie stranden. Ik woon in een tent, in een weiland, in het midden van Nederland, en daar voel ik me lekker. Heerlijk zelfs. En soms ellendig. En dan weer kruimelig, ruimtelijk, verkrampt of juist euforisch. Ik heb jarenlang over de wereld gereisd, diezelfde stranden bewoond, diezelfde mooie mensen opgehemeld en gekust. Maar nu ben ik hier, in een tent, in een weiland, op mijn blote knieën dankbaar voor het leven dat ik leven mag, de liefde die ik voelen mag en het werk dat ik ‘mijn werk’ mag noemen.
Aangenaam. Mijn naam is Chris, ik ben en moe en ik heb zin. En als je helemaal tot hier gelezen hebt, ben ik je dankbaar, en vraag ik me af, waar ben jij moe van? Waar heb jij zin in?
Laten we in deze wereld, nu, waarin we ons tot in den treuren achter dit scherm bevinden, in ieder geval de uitwisseling zo menselijk mogelijk maken. Daar kunnen we allemaal wat dieper van ademhalen, ik in ieder geval wel.
Heel veel liefs & geniet van de zon!
Chris
