En toch verloor ik mezelf. Ik verloor mezelf op het podium in een web van vergelijking, prestatiedruk en perfectionisme. In mijn jonge carrière kende ik paniekaanvallen, slapeloosheid en leek dat wat me eerder verbond me nog verder van mezelf te vervreemden. Ik werd er duizelig van, voelde me afwezig in mijn lichaam en realiseerde me dat ik me over het algemeen wel bijzonder geprivilegieerd maar niet waarlijk gelukkig voelde.

Mijn intuïtie zette me op een vliegtuig naar Mexico. Ik sprak geen Spaans, had geen geld, geen plan en geen ticket terug. Ik werd aangetrokken door een spiritueel centrum waar ik mijn reis in yoga, meditatie én tantra begon en in de jaren die daarop volgde doorgroeide tot volwaardig trainer & staflid. In die periode is mijn zelf- en wereldbeeld zo vaak van vorm veranderd, uit elkaar gevallen, verscheurd, verdampt en vervormt dat ik vooral nog zeker wist dat ik niets weet. En dat iedere vorm die ik poog te vangen in werkelijkheid vloeibaar is als water.

Ik leerde er vooral dat ik al oneindig veel verhalen over mezelf had. Ik leerde er dat het niet gaat over aanleren maar afleren. Waarom geloof ik dat ik niet tevreden mag zijn met mezelf? Waarom geloof ik dat het leven hard werken is? Waarom geloof ik me beter kan verstoppen? Dat ik mijn expressie, mijn lichaam, mijn stem, mijn sensualiteit moet bewaren voor ruimtes achter gesloten deuren? Dat ik mijn grootsheid en mijn seksualiteit te verbergen heb? Dat mijn geur iets is om te verbloemen? Dat mijn zinnelijk genot zondigheid impliceert?

De collectieve conditionering zit diep. Heel diep.

Nee, ik weet niet ‘wat’ ik ben, maar ik weet dat ik dit leven mag vieren. Dit leven met dit lichaam, met deze stem, met al haar grootsheid en haar zinderende passie!

En de paradox is dat we juist in onze grootste grootsheid, de diepste dankbaarheid, ruimtelijkheid en nederigheid kunnen ervaren. Ik kniel voor de bulderende golven van de zee, voor de smaak van verse aardbeien, de kracht van Eros en de klank van krekels in de schemering. Ik pel de lagen, de overtuigingen, af en herinner me het meisje dat met de klaproos sprak, de onschuld van passie zonder reden, de rust in schaamteloosheid en de allesomvattende eenvoud van nieuwsgierige verwondering.

Hoe meer ik dit pad van bewustzijn en bewust ‘zijn’ bewandel hoe vrijer ik me voel in het mens zijn, hoe makkelijker het is om het leven van moment tot moment te omarmen, ongeacht in welke vorm het zich aandient. En daar neem ik je graag in mee.

Dus ik vraag je: Hoe zou het zijn om jezelf, dit moment, deze ervaring, volledig te omarmen?

Ik nodig je uit om je essentie in het licht te brengen, met je diepste waarheid tevoorschijn te komen, de lagen van conditionering af te pellen. Juist door eerlijk te kijken naar en ruimte te maken voor alles wat je onderweg tegenkomt.

Je vrij voelen in extase en gelukzaligheid lijkt zo gemakkelijk! Maar wat betekent vrij zijn in angst? Onzekerheid? Pijn? Is dat mogelijk? De Sufi’s hebben een prachtig gezegde waarin ze benoemen dat het er niet om gaat om vrij te zijn ‘van’ de wereld, maar vrij te zijn ‘in’ de wereld. Hoe voelt het om je vrij in jezelf te voelen? In je lichaam? In je energie? Om de sluiers van je ware zelf los te laten vallen?

Het pad van Tantra vraagt moed, nieuwsgierigheid en grote bereidheid. Bereidheid om alles wat je weet over jezelf los te durven laten. Stap voor stap. Soms sprong voor sprong.